ΗΣΥΧΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...

Τελικά αυτή ήταν η τελευταία εργάσιμη εβδομάδα. Την Παρασκευή τελειώνει η χρονιά, και το Σάββατο aloha...

Όπως και στην ομότιτλη ταινία του Παντελή Βούλγαρη με το Θανάση Βέγγο, η Αθήνα πια με άδεια ζεστή άσφαλτο, και τα πλοία να "πεθαίνουν στα λιμάνια", υπό το βάρος των συμπολιτών μας που προσπαθούν να διατηρήσουν με νύχια και με δόντια το παραδoσιακό έθιμο "ΔΙΑΚΟΠΕΣ".

Διακοπές σε λίγο λοιπόν, στιγμή ιερή κα μοναδική, αλλά και στιγμή που δε θα πρέπει να μας κάνει να βγάλουμε μέσα σε μια-δυο βδομάδες τα κακά μιας ολόκληρης χρονιάς. Τώρα λοιπόν, "εκεί που θα πάμε Κωστάκη, να είσας φρόνιμος".

Κι εγώ, ως άλλος γερο-πελεκάνος "όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές", να σας δώσω δυο-τρεις οδηγίες προς ναυτιλομένους, χωρισμένους σε τρεις κύριες κατηγορίες και φυσικά συνοδευόμενες από τα αντίστοιχα άσματα :

Πρώτον :

• γι αυτούς που και φέτος θα κουβαλήσουν στις παραλίες τα σκουπίδια τους(κι όταν λέμε σκουπίδια ενοούμε όχι μόνο αντικείμενα αλλά ακόμα περισσότερο τις ηλίθιες φράσεις που περνάνε πάνω από το κεφάλι σου σαν μπαλάκι τένις μεταξύ των γειτονικών ξαπλωστρών)


• γι αυτούς που θα κολλήσουν τα δίτοννα Cayenne στην άμμο και θα κατέβουν με τη σαγιονάρα να παραπονεθούν στον ταλαίπωρο συνταξιούχο που θα βρουν μπροστά τους : " 80 χιλιάρικα αμάξι, γ... την Π... του, και πέρσι στη Μύκονο μου ξανακόλλησε! "


• γι αυτούς που στο πρακτορείο διανομής τύπου της Σίκινου, που το έχει η κυρα-Τασία που το χειμώνα πήζει τυρί, θα ζητήσουν Herald Tribune και Cohiba...


• για όσους από την αγανάκτηση που δε θα μπορούν να καπνίσουν μέσα στο πλοίο (ΑΝ ισχύει κι αυτό, δηλαδή...) θα πατάνε με μίσος τις γόπες στα καταστρώματα αμέσως μόλις περάσει ο λοστρόμος που τις μαζεύει, ή, το καλύτερο, θα τις πετάνε από τα πάνω deck προς τη θάλασσα αλλά ουσιαστικά προς τους αποκάτω...


• γι αυτούς ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ για να καθυστερούν ένα καράβι από την ώρα απόπλου ή για να μη μπορείς να βγεις εγκαίρως από τη θέση σου στο αμπάρι γιατί σε κλείσανε...


• γι αυτούς που θα σε κάνουν να μάθεις την ιστορία της ζωής τους μιλώντας στο κινητό τους στην παραλία, και γενικώς για όλους αυτούς τους έτσι (ή κάπως έτσι), καταλάβατε εσείς τώρα, Τζίμης Πανούσης "Νεοέλληνας"...

Δεύτερον : για όλους εκείνους (εμάς) του ανεπιτήδευτου "μέσου όρου", το πανέμορφο και γεμάτο απλές ανθρώπινες εικόνες "Καλοκαίρι" του Διονύση Σαββόπουλου, ένα τραγούδι που απλά τα λέει όλα, ύμνος σε μια εποχή απλότητας που χάθηκε και που, μη φοβάστε, ξανατρέχουμε προς τα εκεί με τα χίλια...

Και τέλος τρίτον, για όσους και φέτος ονειρεύτηκαν, ή ακόμα ονειρεύονται να φύγουν, γι αυτούς που για χρόνια χαρά τους είναι να ακούν τις εντυπώσεις των άλλων και να χαζεύουν τις επαναλήψεις των καλοκαιρινών εκπομπών της τηλεόρασης, γι αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Αθήνα είναι όμορφη τον Αύγουστο (ναι, είναι, αλλά δε συγκρίνεται ούτε με το τελευταίο νησί...), εύχομαι να τα καταφέρουν έστω και την τελευταία στιγμή, "Μ' αεροπλάνα, λιμουζίνες και τρένα", όπως έλεγε και μια παλιά ταινία του '80... Βασίλης Καζούλλης "Το τελευταίο".