ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ KADETT ΤΟΥ 85

Κυριακές του 84-85. Στην Ακαδημίας. Παρκάραμε το Kadett της ΣΕΚΑΠ δεξιά-αριστερά σε κανα πεζοδρόμιο, και παίρναμε σβάρνα τις βιτρίνες με τα αντρικά. Πριν φτάσουμε, το κασετόφωνο έπαιζε συνέχεια εδώ και μέρες την ίδια κασέτα : "Έξοδος Κινδύνου" του Γιάννη Σπανού.

Μου είχε κολλήσει ένα τραγούδι που έλεγε η Πρωτοψάλτη. Υπήρχε κι ένα άλλο για Κυριακές, "Ο έρωτας της Κυριακής" με το Διονύση Θεοδόση, αλλά δεν ξέρω, το άλλο μου πήγαινε πιο καλά. Μου άρεσε το μπάσο στην αρχή και το τριημιτόνιο, που ανήκε στις αρμονίες που τότε σκάλιζα στο Ωδείο.

Ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί ο μπαμπάς, με τη σχεδόν μηδενική - φωνητικά, αλλά όχι ακουστικά- σχέση που είχε με τη μουσική, είχε πάει να αγοράσει αυτή την κασσέτα.

Σε άλλα της δουλειάς του ναι, ήταν πρωτοπόρος. Ακόμα και σε αυτό που κάναμε εκείνη την ώρα : είχε βρει από τότε αυτό που χρόνια μετά (σήμερα) σε μια ραδιοφωνική διαφήμιση εμπορικού κέντρου λένε "window shopping".

Άλλοτε έβριζε τον υπεύθυνο διαφημιστικού της εταιρίας όταν γέμιζαν την Αθήνα με γιγαντοαφίσες των τσιγάρων τον Αύγουστο.

"Μα αφίσες τον Αύγουστο; Αφού όλος ο κόσμος λείπει", έλεγε, κι εγώ κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι λες και καταλάβαινα...

Κι άλλοτε μια φορά, τα υπόλοιπα Kadett των πωλητών της εταιρίας, μου τα είχε δώσει να τα "χρωματίσω" με τα χρώματα του τσιγάρου COOPER, που πρωτοκυκλοφορούσε.

Ξεπατίκωσα κι εγώ την πλαϊνή, τη μπροστινή και την πίσω όψη του αυτοκινήτου από το βιβλιαράκι, πήρα μαρκαδόρους και δώστου.

Τα χρώματα ήταν θυμάμαι άσπρο, χρυσό και κόκκινο, ενώ υπήρχε και ένα χαρακτηριστικό τραπεζοειδές σχήμα στο πακέτο, που προσπαθούσα να το περάσω από τις καμπυλόμορφες λαμαρίνες. (για τους νοσταλγούς πακέτων, δείτε εδώ).

Ο μπαμπάς (φυσικά), σαν "επιτροπή", ζητούσε τρεις λύσεις για να διαλέξει, πράγμα που μεγάλωνε το άγχος μου. Όμως μια από αυτές στο τέλος την είχε πιστέψει, κι έστειλε τις μουτζούρες μου κάπου στο Θησείο, σε ένα βαφείο κοντά στη γέφυρα του Πουλόπουλου. Σε λίγες μέρες τα Kadett με τη φίρμα COOPER γύριζαν στην Αθήνα.

Γυρίζω τώρα στο window shopping, που μου άρεσε κι εμένα. Kαι το κράτησα για χρόνια ακόμα, στην Ακαδημίας, στον πεζόδρομο της Αιόλου, στο εμπορικό τρίγωνο, στην Ερμού, στη Σωτήρος στον Πειραιά.

Υπήρχε βέβαια μια διαφορά σε σχέση με σήμερα : για πολλά από αυτά τα χρόνια, αν κάτι μας γυάλιζε, πηγαίναμε τη Δευτέρα το πρωί και το αγοράζαμε.

Σίγουρα ο μπαμπάς, αλλά συχνά κι εγώ, με το πενιχρό χαρτζιλίκι μου...

Τότε.

Σήμερα αλλιώς. Σήμερα είναι που εφηύραμε τον όρο window shopping, ακριβώς για να μη λέμε επί το ελληνικότερον, "Φάτε μάτια ψάρια".

Βγήκαν διαφημίσεις πολυκαταστημάτων, που δείχνουν 2-3 πιστωτικές κάρτες και απο κάτω γράφουν "το δώρο των μεγάλων"! Οι τράπουλες που θα κόβει και θα μοιράζει σε μερικά χρόνια ο Σαμοϊλης...

Άστα να πάνε.

Ψάχνω εκεί στην ανηφόρα της Ακαδημίας, κάπου ανάμεσα Ομήρου και Βουκουρεστίου, μάλλον απέναντι από το "Redford" το μαύρο Kadett του 85.

Με την όπισθεν που έμπαινε τραβώντας το "δαχτυλίδι", και στο πίσω παρμπρίζ το αυτοκόλλητο "Αυτοκίνητο της χρονιάς", με πέντε-έξι σημαιούλες ευρωπαϊκών κρατών φτιαγμένες σαν σήματα της Τροχαίας.

Τις μουντές Κυριακές του 85, που σκούραιναν από το μαύρο Kadett με το γκρίζο σαλόνι, αλλά την ίδια στιγμή χρωματίζονταν από τις βιτρίνες, από το χαμόγελο του ίδιου του Robert Redford στην ταμπέλα, κι από τη διάθεσή μας.

Κι ακούω "Τα χρώματα".

Πήγε εννιάμιση, δέκα παρά το βράδι.

Κι έκλεισαν ήδη απόψε 4 χρόνια χωρίς τον πατέρα μου...