2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Λέγεται Λουκάς Λελόβας , είναι ένα παιδί 14 χρονών του 2ου Λυκείου Πρέβεζας, και βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείου του Πανελλήνιου Διαγωνισμού ταινιών μικρόυ μήκους της ΕΡΤ για το 2010, γιατί έφτιαξε αυτό που θα δείτε παρακάτω. Υποκλίνομαι... Και σε τέτοιες εποχές αναζήτησης ποιότητας, πέραν του ότι υποκλίνομαι, βάσιμα ελπίζω...

Έτσι λεγόταν ένας παλιός δίσκος του "Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ"... Δεύτερη φορά εμπνέομαι σ' αυτό το ιστολόγιο από αυτή τη φράση. Κι αυτή τη φορά με πολύ χειρότερα συναισθήματα... Αν όπως λέγαν κάποτε, η είδηση δεν είναι το να δαγκώσει ο σκύλος τον άνθρωπο, αλλά το να δαγκώσει ο άνθρωπος το σκύλο, με την ίδια λογική δεν αποτελεί είδηση το να πετάει ένας άνθρωπος τα σκουπίδια, αλλά να το πετιέται στα σκουπίδια ο ίδιος... Για τον πενηντάχρονο χτεσινό άστεγο, ευκαιριακό σπίτι του μπορεί να αποτέλεσαν τα χαρτόκουτα, οι μουσαμάδες, τα εγκαταλειμμένα κτίρια, οι πλατείες, ακόμα και οι κάδοι των απορριμάτων... Αυτοί οι ίδιοι κάδοι όπου τις μέρες αυτές "αυτοκόλλητοι" υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες ποζαρουν πάνω τους με το βλέμμα της αισιοδοξίας "εγώ θα σας λύσω τα πάντα"... Μόνο που αυτή η πόλη έχει πια μάθει να δουλεύει μόνη της, με ένα μυστηριώδη αυτόματο πιλότο. Χωρίς να περιμένει "Μεσσίες" Δημάρχους και συμβασιούχους σε ομηρεία... Κι έτσι νωρίς το πρ...

Κι εμείς, και οι γονείς μας, και τα παιδία μας, ίσως και τα παιδιά των παιδιών μας. Δύσκολο στη σημερινή εποχή να βρεθούν άνθρωποι σαν το Γιάννη Δαλιανίδη, άνθρωποι που όχι μόνο κατάφεραν μέσα στα σελλιλόιντ να απεικονίσουν μια εποχή, αλλά να ομορφαίνουν τη ζωή μας δεκαετίες μετά, μέσα από τα πλάνα αυτά, τα χιλιοειδωμένα, τα χιλιοακουσμένα, που πάντα όμως κρύβουν μέσα τους μια μαγεία κι ένα όνειρο. Όχι μόνο αξιοθαύμαστος, όχι μόνο αυτοδημιούργητος, όχι μόνο ευρηματικός, ο Γιάννης ήξερε να κάνει σινεμά τη ζωή αλλά και τη ζωή σινεμά. Με μια μοναδική γνησιότητα, ακόμα κι όταν γύριζε πέντε ή έξι ταινίες το χρόνο , ο Γιάννης ποτέ δεν χρησιμοποίησε "μανιέρες" και "περπατημένες". Σκηνοθετώντας τα πάντα, κομμωδίες, μιούζικαλ, δράματα, κοινωνικές και ιστορικές ταινίες, αξιοποιώντας έναν ολόκληρο κόσμο ηθοποιών, σχεδόν όλο το ελληνικό σινεμά τεσσάρων δεκαετιών, που ανέδειξε μέσα από το φακό της μαγικής του κάμερας, μέσα από την οποία με μοναδικό τρόπο πήρε από τον καθένα τ...

Είδατε που λέγαν ότι τα μισά περίπτερα, με το που ήρθαν οι ιδιοκτήτες τους από τις διακοπές, δεν τα άνοιξαν καθόλου; Λόγω κρίσης; Λόγω μείωσης των ποσοστών κέρδους από τα τσιγάρα, επιβολής ταμειακών μηχανών κλπ.κλπ., όπως είχαν κατέβει τα ρολλά στις αρχές Αυγούστου, έτσι και παρέμειναν; Κάπως έτσι... Μας πήρε λίγο παραπάνω η μπάλα, αλλά νά'μαστε και πάλι στις επάλξεις, για το χειμώνα που έρχεται... Το θέμα είναι τι χειμώνας έρχεται. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο και περισσότερο στροβιλίζει στο μυαλό μου ο στίχος του Σαβόπουλου. "Το χειμώνα ετούτο, άμα τον πηδήσαμε, γι άλλα δέκα χρόνια, άντε καθαρίσαμε". Καινούργια κόλπα, ελείμματα που ανεβοκατεβαίνουν, μισ(θ)οί που πληρώνονται "έναντι" "και βλέπουμε" (ναι, σωστά καταλάβατε, αυτή έσκασε δίπλα μας, περιμένουμε την επόμενη...), γειτονικά γραφεία που αδειάζουν, ένα παιδί που "μετράει τ' άστρα" αλλα οσονούπω ετοιμάζεται και να περπατήσει, μια επιστροφή φόρου "σκαλωμένη" στην Εφορία, έν...

Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστόν μέχρι 30 Αυγούστου. Επικοινωνία ανάγκης μόνον μέσω διαδικτύου. Μ' αεροπλάνα, λιμουζίνες και τρένα αφήνουμε, όπως όλοι, πίσω την έρημη πόλη... Καλό καλοκαίρι σε όλους , προσοχή στα βαθιά, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές, και πάρτε κι ένα Θέμη Αδαμαντίδη(από τα παλιά)...

Κουράγιο αδέρφια, ότι και να γίνει, διακοπές θα πάμε, ακόμα και με βενζίνη από το καθαριστήριο...

Στη δασική περιοχή "Πλαίσιο", στο Σταυρό της Αγίας Παρασκευής, υπερ-τρίλιτρο κρατικό αυτοκίνητο, δε φτάνει που βολτάρει 9 η ώρα το βράδι (μπορεί βέβαια να είναι και σε επιφυλακή πυρκαγιάς...), παρκάρει στην έξοδο του parking και... "μεγάλε, θα φύγουμε όλοι μαζί παρέα άμα θα τελειώσω. Εντάξει, εσείς μπορεί να βιάζεστε να πάτε σπίτι σας μετά τη δουλειά όλη μέρα, αλλά τι να κάνουμε που σε μένα είναι άγνωστη αυτή η λέξη, εγώ έχω βγει για ψώνια. Δασαρχείο Πεντέλης, άμα λάχει... Και δεν έχει και κανένα τροχονόμο από αυτούς που γράφουν αυτούς που παρκάρουν στην (άδεια) δεξιά της Μεσογείων, για να ψωνίσουν...Ευκαιρία ήταν, θα μου γυάλιζαν και τους καθρέφτες... Τέλος πάντον, τσαντίστηκα, ας πάω να αποχαρακτηρίσω καμιά έκταση, μήπως χτιστεί καμιά βίλλα και μου περάσει..."

Κάποτε έγραψα ότι το πλοίο μπαίνει σιγά-σιγά στο σκοτάδι... 5 ΜΑΪΟΥ 2010. ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΑΜΟΥ ΤΡΙΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΕΜΒΡΥΟΥ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ SITE ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ 1.5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ. Η "ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ" ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΗΧΗΡΑ, ΚΑΙ ΣΠΕΥΔΕΙ ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΕΙΨΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ... Η "ΑΝΩΝΥΜΗ" ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ. ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΑΚΡΙΒΑ ΜΟΛΙΣ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ... ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΙΑ ΤΩΝ BLOGGERS, ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ TA FREDDO ΠΟΥ ΠΙΝΑΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΪ, KAI TA ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΡΩΪΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΩΝ ΣΑΣ... ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ "ΑΝΩΝΥΜΟΙ" ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ...

Κάτι που είναι οι τελευταίες εργάσιμες μέρες και ήθελα λίγο να "ξεμπουκώσω", κάτι που είχαν έρθει κάτι σύγλινα από Σπάρτη και περίμεναν στη Σαρωνίδα, μια και δυό, βουτάω τη μηχανή από την Παλλήνη και παίρνω πορεία νότια. Χρόνια είχα να περάσω από την παραλιακή Αθηνών-Σουνίου. Έτσι βγήκα από το Κορωπί στη Βάρη, ώστε να πάρω το δρόμο από την αρχή, να τον απολαύσω. Πέρασα πρώτα τη "μισοπαρατημένη" Βάρης-Κορωπίου. Εκεί κυριαρχούν μάντρες μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, κι ανάμεσά τους μαγαζιά που φυτοζωούν. Ένα τεράστιο, με την επιγραφή "Κεντρικές Αποθήκες Επίπλων", που το είχα χαζέψει λίγο ένα απόγευμα το χειμώνα, έστεκε έρημο και ... καμμένο, με δύο χαρακτηριστικές "μαυρίλες" στην αρχή και στο τέλος του μακρόστενου κτιρίου... Βγαίνοντας στη Βάρη, στρίβω από την εκκλησία και κατεβαίνω στη διασταύρωση της Βάρκιζας. Θυμάμαι όταν μας έφερνε πιτσιρικάδες για μπάνιο η μάνα μου, με το αυτοκίνητο μιας φίλης. Θά' ταν 77,78, κάπου εκεί. Μιλάμε για απογεύματ...

O κύριος ή η κυρία που εντελώς αξιοκρατικά κατέλαβε στον ΟΣΕ τη θέση του κειμενογράφου ανακοινώσεων στον Προαστιακό, μπορεί τώρα που θα απολυθεί με τη διάλυση του ΟΣΕ, ν α δώσει το βιογραφικό του στο Υπουργείο Οικινομικών. Δηλαδή οι άλλοι εκεί είναι καλύτεροι;

Μπεμπούλι, την άλλη Παρασκευή, πρώτα ο Θεός, σε βαφτίζουμε. Σε πηγαίνουμε στην εκκλησία για να πάρεις φώτιση και να βγεις να περπατήσεις "σ' αυτό τον κόσμο τον καλό, το χιλιομπαλωμένο"... Όταν γεννήθηκες, θυμάσαι; Ευχήθηκα με τα γαλανά ματάκια σου να ευτυχήσεις να δεις αυτό το σκατόκοσμο που ζούμε, λίγο καλύτερο... Τώρα τι να σου πω, που καλά-καλά ούτε χρόνος δεν έχει περάσει, ούτε εννιά μήνες, ότι έχει γίνει ήδη χειρότερος; Σε λίγους μήνες θα περπατήσεις. Θα περπατάμε μαζί στα πεζοδρόμια, θα με κρατάς από το χέρι, και θα βλέπεις γύρω σου όλο περίεργα πράγματα. Κι εγώ θα πρέπει να σου εξηγήσω πολλά από αυτά τα περίεργα. Εντάξει, για πολλά από αυτά, θα μπορώ να το κάνω. Αλλά είναι και κάποια άλλα, που δεν ξέρω ρε μπεμπούλι, αν θα μπορώ... Δεν ξέρω αν θα μπορώ να σου εξηγήσω γιατί καμιά φορά βλέπεις λουλούδια και καντηλάκια στα πεζοδρόμια...Γιατί βλέπεις παιδικά παιχνιδάκια, αρκουδάκια, σημειώματα κολλημένα στους τοίχους... Ναι μπεμπούλι...Υπάρχουν και παιχνίδια που παίρνου...

Αυτή ήταν μια παροιμιώδης φράση του Αλέκου Τζανετάκου στην ταινία "Ο εξυπνάκιας" του 1966. Ο σεμνός "μαγκάκος", "γόης" και "καρπαζοεισπράκτορας" ηθοποιός που μας άφησε σε ηλικία 73 ετών, έχοντας δημιουργήσει μια σημαντική παρακαταθήκη ερμηνειών αλλά και σεναρίων, από τη δεκαετία του 80 και μετά, κηδεύεται σήμερα το μεσημέρι. Όνειρό του, τουλάχιστον μέσα από τις ταινίες που έπαιξε, να ζήσει έστω και στα ψέμματα, μια καλύτερη και πιο άνετη ζωή από αυτή που του επέτρεπαν οι αντικειμενικές συνθήκες. Οι ίδιοι οι τίτλοι το μαρτυρούν : "Ένας απένταρος λεφτάς", "Ένας άφραγκος Ωνάσης", "Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο", "Καλώς ήρθε το δολάριο", "Ο κόσμος τρελλάθηκε", "Ξύπνα κορόιδο", "Κάνε με πρωθυπουργό", "Η τύχη μου τρελλάθηκε" ... Στάθηκε κλαρίνο μπροστά στον αληθινό "Κύριο Πτέραρχο" την ώρα που πίσω από την πλάτη του ο Κώστας Χατζηχρήστος έβγαζε τα λογίδριά του, έφαγε ...

Valley's deep and the mountain's so high If you want to see God you've got to move on the other side You stand up there with your head in the clouds Don't try to fly you know you might not come down Don't try to fly, dear God, you might not come down Jesus came down from Heaven to earth The people said it was a virgin birth Jesus came down from Heaven to earth The people said it was a virgin birth He told great stories of the Lord And said he was the saviour of us all He told great stories of the Lord And said he was the saviour of us all For this they/we killed him, nailed him up high He rose again as if to ask us why Then he ascended into the sky As if to say in God alone you soar As if to say in God alone we fly. Valley's deep and the mountain's so highIf you want to see God you've got to move on the other side You stand up there with your head in the clouds Don't try to fly you know you might not come down Don't try to fly, dear God, you migh...

...όπως δε θα πεθάνει το βαλς, που λέει κι ο Λουκιανός. Κάτι η εθνική μας γιορτή και οι κλασσικές ταινίες "Σουλιώτες", "Μαντώ Μαυρογένους" κλπ. που χάζευαν από νωρίς χτες οι εταίροι μας, κάτι η γλυκιά φάτσα του Πρωθυπουργού μας, να που τα καταφέραμε και πάλι. Για τελευταία φορά (ίσως;), αλλά τα καταφέραμε... "Προόρισται να ζήσει και θα ζήσει" η χώρα μας. Αλήθεια, ήθελα νάξερα πώς αισθάνονταν μέχρι τη στιγμή της τελικής ανακοίνωσης οι αγαπημένοι μας δημόσιοι υπάλληλοι... Καταλάβαιναν ότι γι αυτούς τρέχουμε, ή μήπως έχουν ήδη "κολλήσει" την αυριανή "ενδιάμεση" ημέρα σε ένα ωραιότατο τετραήμερο και "πέρα βρέχει"; Αλλά άραγε και όλοι οι υπόλοιποι κλέβοντες το κράτος, golden boys, επαγγελματίες, μισθωτοί, συνταξιούχοι (όσο μπορεί ο καθένας), πως αισθάνθηκαν και πως πέρασαν τις κρίσιμες αυτές ώρες; Άλλαξε καθόλου η λογική όλων μας ( ολονών , μου αρέσει καλύτερα), τώρα που έχουμε γίνει οι ζήτουλες της Ευρώπης; Ακούμε κάτι σχετικό (μ...

Την Πέμπτη, ημέρα της εθνικής μας εορτής, συμπληρώνονται 189 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους, αν πει κανείς ότι μετράμε τη ζωή του από τη μέρα της επανάστασης του 1821. Μέσα βέβαια στα 189 αυτά χρόνια, όχι μόνο "έχει λήξει η εγγύηση", αλλά βιώνουμε τη χειρότερη κατρακύλα του κράτους μας (για το κράτος μιλάω, οι πολίτες άλλο θέμα - αν και κράτος είναι οι πολίτες...) που μας έχει φέρει μόλις ένα βήμα πριν από την επανάληψη του "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαρίλου Τρικούπη. Θυμάμαι το κατοχικό χαρτονόμισμα των 5 δισεκατομμυρίων που είχε φυλάξει η μάνα μου, και παίζοντας το έδειχνα στο σχολείο. Πόσο μακριά, αλήθεια, είμαστε απ' όλα αυτά; Πόσο πιθανό είναι αντί για τις καθιερωμένες κανονιές που από το Λυκαβηττό συνοδεύουν κάθε τέτοια εθνική επέτειο, το κανόνι αυτή τη φορά να σκάσει από το Υπουργείο Οικονομικών την Πέμπτη το βράδι; Είναι ωραίο αυτό το διαδίκτυο, γράφεις ένα κείμενο, μένει, και μετά από 20 χρόνια μπορείς να το διαβάζεις σαν "προφητικό" ή ...

Βιώνουμε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά, αλλά και για τα ευρωπαϊκά ίσως δεδομένα, εποχή της χώρας μας. Μιας χώρας που την εξευτελίζουν οι πάντες, από τους Τούρκους που στέλνουν φρεγάτες στο Σούνιο μέχρι τους χοντοκομμένους Γερμανούς, των οποίων η πολιτιστική πινελιά σε ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα τελειώνει στο να προσθέσουν ένα εξίσου χοντροκομμένο κωλοδάχτυλο (αλήθεια ρε Καραγκιόζηδες, πριν να φτιάξετε το αριστούργημά σας, τουλάχιστον δε μπορούσατε να δείτε πώς φιλοτεχνούσαν τα γυναικεία δάχτυλα οι δημιουργοί της ως άνω εποχής; έτσι, για να ταιριάζει, λέω εγώ τώρα). Αλλά αυτή είναι η εισαγόμενη ξεφτίλα. Υπάρχει όμως και η ντόπια, όπως πάντα πολύ χειρότερη. Υπάρχει ένας αστυνομικός των ΜΑΤ (που φυσικά ούτε το όνομά του δεν είχε το θάρρος να πει, δε λέμε να ζητήσει συγνώμη...) που ψεκάζει χημικά στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου. Ένας "άνθρωπος" που αφ' ενός δεν γνωρίζει εξ' όψεως μια ηρωϊκή μορφή, ένα σύγχρονό μας (για πόσο ακόμα) σύμβολο (ε βέβαια, ο Σισέ ήταν;), αλλά και ...

Ήταν το Μάρτιο του 2006, πάλι τέτοια Παρασκευή απόγευμα, πριν το τριήμερο, όταν ξεκίνησαν να γράφονται τα post αυτής εδώ της σελίδας. Πέρασε μια "τετραετία" διακυβέρνησης, δεκάδες αναρτήσεις, σχόλια, φίλοι που ήρθαν και άλλοι που έφυγαν, απόψεις, αναδημοσιεύσεις, παραπομπές, αερολογίες, γκρίνιες, χιούμορ... Και φτάνουμε πάλι στο ίδιο απόγευμα Παρασκευής, που η Αθήνα ερημώνει, που περιμένουμε σιγά-σιγά να ξανασηκώσουμε τα μάτια ψηλά και να καμαρώσουμε τους χαρταετούς μας στον ουρανό της Καθαρής Δευτέρας. Ευχαριστώ όλους ΟΣΟΙ (Μπαμπινιώτης εεε;) είχαν το θάρρος και την υπομονή να με "διαβάζουν" όλα αυτά τα χρόνια. Η σελίδα βέβαια θα συνεχίσει να υπάρχει (γιατί η αλήθεια δε μπορεί να είναι ακριβή !), δεν έγραψα επίλογο, έγραψα δυό λόγια για να ευχηθώ σε όλους καλό τριήμερο και με το καλό να μπούμε (και επισήμως) στη Σαρακοστή. Και για άκουσμα, τί άλλο ;

Γιώργος Χατζηνάσιος, Θέμης Ανδρεάδης, από το μακρινό Δεκέμβριο του 1973... Στίχοι του Γιώργου Κανελλόπουλου. Προσέξτε τα χαρούμενα γέλια στο βάθος... Να’ τανε η τσέπη μας πιο γεμάτη να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Και το πορτοφόλι μας σαν βαλίτσα να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν τον Δεκέμβριο λίγη ζέστη να’ κανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Και το καλοκαίρι μας ένα χρόνο να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν η ομάδα σας πιο μεγάλη να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν στο πρωτάθλημα πρώτη φέτος να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Να’ ταν το το τραγούδι μας αχ αλήθεια να’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε Κι έτσι η παλιοζωή πιο ωραία θα’ τανε τι καλά που θα’ τανε, τι καλά που θα’ τανε

Ε όχι και κατοστάρικο, κυρα-Ευγενία... Για το Βαρδινογιάννη με πέρασες ;

Ακούγαμε ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο χτες το απόγευμα. Η μάνα μου έπεσε από τα σύννεφα, όταν σε κάποια εκπομπή αναφέρθηκε ότι πέρασαν τριάντα χρόνια χωρίς το Νίκο Ξυλούρη . Ναι, περνάνε γρήγορα τα χρόνια. Κι όσο δε συναντάς ξανά τέτοιους ανθρώπους, σου φαίνεται σαν να περνάν τα χρόνια σε μια στιγμή... Με την κοιλιά τούρλα (σε μένα), στην ουρά έξω από τη μπουάτ όπου τραγούδαγε, περίμενε για να μπει να τον ακούσει... Χρόνια δύσκολα, που "τα 'σκιαζε η φοβέρα", αλλά που μυσταγωγικά στα υπόγεια της Πλάκας ψιθυρίζονταν το "μπήκαν στην πόλη οι οχτροί", "τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα", και άλλα τέτοια...αντιεπαναστατικά άσματα. Κι ο Νίκος, κάθε φορά που τον συλλαμβάνανε, είχε το ίδιο πάντα ατράνταχτο επιχείρημα : -Ίντα έκανα μωρέ, τραγούδια είπα! Ναι, τραγούδια είπε, τίποτα άλλο. Τραγούδια που κάποιοι παλιοί κάθε φορά που τα ακούνε βάζουν τα κλάματα. Τραγούδια που λίγοι τόλμησαν να πουν σε επανεκτέλεση, χωρίς βέβαια ούτε κατά διάνοια να αγγίξουν το ρίγος που μ...

Μπήκαμε λοιπόν στο "στρογγυλό" 2010. Μια χρονιά που ποιός ξέρει τί θα δούμε. Και τι θα πούμε... Από τα χρόνια της γλυκιάς αθωότητας, Δημήτρης Ψαριανός σε στίχους και μουσική Στέλιου Φωτιάδη, "Και τι θα πεις". Από τη "Λοταρία" του 1979, στην οποία συμμετείχαν επίσης ο Αντώνης Καλογιάννης και η Ελίνα Παπανικολάου, που τραγούδησε την άλλη επιτυχία του δίσκου, τη Θεσσαλονίκη (Μη μου μιλάς για την παλιά Θεσσαλονίκη του '50...). Καλή χρονιά (που καλό είναι να το λέμε απολογιστικά στις 31 Δεκεμβρίου, αφού...κάθε πέρσι και καλύτερα !)