ΤΟ ΡΗΜΑ "ΠΑΡΑΔΙΔΩ"

Παραδίδω (δημ. παραδίνω) : σύνθετος ρηματικός τύπος από το "δίδω" και την πρόθεση "παρά", που σημαίνει δίνω κάτι "παρά εμού", δίπλα σ' εμένα ή, απλά, δίνω κάτι σε κάποιον. Η πρόθεση "παρά" δίνει μεγαλύτερη αξία ή την έννοια μόχθου εργασίας στο διδόμενο αντικείμενο (παραδίδω χρήματα, παραδίδω τιμαλφή), όπως άλλωστε ιδιαίτερης βαρύτητας νόημα έχει και το αντίστοιχο ρήμα "αποδίδω" (απόδοση τιμών, απόδοση ευθυνών). Ο ρηματικός τύπος υπάρχει και στην παθητική φωνή ως "παραδίδομαι" ή "παραδίνομαι".
Για να δούμε κάποια παραδείγματα :
  • παρέδωσε το σπίτι (αντικείμενο αξίας)
  • θα παραδώσει την παραγγελία (αντικείμενο μόχθου εργασίας)
  • παρέδωσα το πνεύμα (αντικείμενο αξίας)
  • αύριο παραδίνουμε τη μελέτη
Θα σταθώ λίγο στην ερμηνεία του τελευταίου παραδείγματος.Το ρήμα "παραδίδω" λοιπόν, ένα από τα πιο μισητά μου ρήματα από τότε που άρχισα να δουλεύω, συνδέεται άμεσα με την έννοια της "προθεσμίας" και της επίσπευσης της εργασίας ώστε να επιτευχθεί το προκαθορισμένο χρονικό όριο.
Ας περιγράψουμε λοιπόν με εικόνες το τι ακριβώς σημαίνει "παραδίδω μια μελέτη".
  • Η ιστορία ξεκινάει από μέρες πριν, απο τίς καθημερινές κουβέντες στο τηλέφωνο: "Δεν ξέρω, την άλλη βδομάδα έχω παράδοση", "Άσε να παραδώσουμε με το καλό και βλέπουμε που θα πάμε", "Παραδίνουμε τελικά ή όχι;". Διαπραγματευόμαστε λίγο (σε πρώτη φάση, μετά πολύ) και την ποιότητα της δουλειάς με συναδέλφους : "Εσείς προλαβαίνετε ή θα δώσετε μπάζα;"
  • Ένας ολοένα αυξανόμενος ρυθμός εργασίας αρχίζει σιγά σιγά να κατακάθεται πάνω από το γραφείο. Πράγματα εξαφανίζονται, πρόχειρα στρατσόχαρτα με σημειώσεις, σκιτσάκια και υπολογισμούς που ήταν όλη την ώρα κάτω από τη μύτη σου ξαφνικά τα καταπίνει η γης, και φυσικά μέσα στην αναζήτηση αρχίζουν να πέφτουν και τα συνηθισμένα γ...σταυρίδια: "Που είναι αυτό το γ... το κ...χαρτο με την τομή, είχα απάνω και το τηλέφωνο της Σούλας!"
  • Τα τηλέφωνα αρχίζουν να γίνονται σύντομα και οι απαντησεις κοφτές: "Να σε πάρω εγώ;", "Για πες γρήγορα γιατί πνίγομαι", στο δε τελευταίο στάδιο απλά ο αισιόδοξος caller του κινητού τρώει πόρτα με το κουμπί off πριν καν αρθρώσει την πρώτη λέξη...
  • Τα μηχανήματα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αρχίζουν ξαφνικά να μη δουλεύουν (κύριε Χαρδαβέλλα, να θεμα για το Σάββατο...). Drivers εγκατεστημένοι από αιώνες αρχίζουν να παράγουν αλαμπουρνέζικα, οι plotters "γονατίζουν" από τις πρώτες γραμμές, η κλεψύδρα των windows παραμονεύει σε κάθε μας βήμα στην οθόνη και τα boot γίνονται ψωμοτύρι...
  • Το γραφείο γεμίζει ξαφνικά από κάθε λογής κωλόχαρτα, τόννοι χαρτιού εκτύπωσης σπαταλούνται μέσα σε κλίμα πανικού, στοίβες από τεύχη και σχέδια ξανατυπώνονται από κάποια μαλακία της τελευταίας στιγμής ενώ μια γενικότερη φρίκη πλανάται στο χώρο.Τέτοια που θα έκανε ακόμα και επίδοξους διαρρήκτες να αναφωνήσουν : "Πάμε αλλού, εδώ μάλλον κάποιος μας πρόλαβε..."
  • Η ποιότητα της διατροφής σταδιακά υποβαθμίζεται : τεράστια κουτιά από πίτσες καταλαμβάνουν τα σχεδιαστήρια, εκατοντάδες τύποι μπισκότων και κρουασάν αραδιάζονται ολόγυρα. Έντρομοι delivery καταφθάνουν με την απορία στα μάτια, να δουν τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που παρήγγειλαν δώδεκα "pepperoni lovers" και δυο ρεζερβουαρ coca-cola μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, την ώρα που κλείνανε... Ψίχουλα και κομμάτια από πιπεριές και μανιτάρια παρεισφρέουν μέσα στα τεύχη υπολογισμών, δαχτυλιές με λάδια λεκιάζουν τα σχέδια, ενώ οι κατσαρίδες περιμένουν το βράδι για να αλωνίσουν. Τα τελευταία απομεινάρια, ξεραμένα το άλλο πρωί, θυμίζουν το σκήνωμα του Βησσαρίωνα...
  • Οι προμήθειες του γραφείου σιγά-σιγά εξαφανίζονται λόγω του πολύωρου αποκλεισμού (βλ. Μεσολόγγι). Πρώτοι εξαφανίζονται οι καφέδες και στη συνέχεια αδειάζουν τα μουκάλια νερού στο ψυγείο. Αρχίζουν οι συχνές βόλτες στο περίπτερο για να δοκιμάσουμε προϊόντα που δεν τα είχαμε τσεκάρει ποτέ...Τα αποτσίγαρα στα τασάκια γίνονται τόσα που σε προκαλούν να τα μετρήσεις. Αρχίζουν να δημιουργούνται και οι πρώτες οικονομικές διαφορές : "ποιός πλήρωσε χτες τα σουβλάκια;", "ρε μ..., σου πλήρωσα τα τσιγάρα το πρωί;" κλπ.
  • Αρχίζουν περίεργες νυχτερινές βόλτες (χωρίς σεντόνι και αλυσίδες) που κρατούν όσο ο γύρος του τετραγώνου, απλά για να πάρουμε αέρα. Έχουμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να δούμε πως είναι η γειτονιά τη νύχτα, ποιός έχει σκύλο και ποιά ώρα τον βγάζει βόλτα, πως είναι φωτισμένο το απέναντι παρκάκι καθώς και ποιοί άλλοι έχουν την ίδια συνήθεια με μας να γυρνάνε σαν τα νυχτοπούλια.
  • Το τηλέφωνο του γραφείου αρχίζει να λειτουργεί συνεχώς, δηλαδή ξαναχτυπάει με το που το ακουμπάει κανείς στη βάση. Αντίστοιχη είναι και η κίνηση των mails. Ευχαριστούμε ξαφνικά το Θεό μου μας φώτισε να βάλουμε ADSL για να αμολάμε δέκα megabytes στο κεφάλι του αλλουνού τις πρώτες πρωϊνές ώρες.
  • Παρατηρούνται κρίσιμες ελλείψεις της τελευταίας στιγμής : δεν υπάρχει το απαραίτητο μέγεθος κουτιού που να χωράει τα σχέδια, δεν βρίσκουμε κόλλα για τα εξώφυλλα ενώ ένα τρομερό ορθογραφικό λάθος στον κυριότερο τίτλο, αυτόν που φαίνεται σε περίπου 5000 σημεία, απειλεί να μας κάνει "ρόμπες" την τελευταία στιγμή. Ταυτόχρονα με την άκρη του ματιού τσεκάρουμε τα αποθέματα σε χαρτί καθώς και τα κουτιά με τα cartridges, αφού αν αυτά τελικά μας γονατίσουν, θα την έχουμε πάθει σαν νήπια... Αν βέβαια συμβαίνει να έχουμε και κάποιον "δικό μας" φωτοτύπη, που ανοίγει μέσα στη νύχτα ειδικά για εμας, εμπλουτίζουμε τα γαλλικά μας...Έτσι είναι η γλώσσα, με το αυτί την αρπάζεις...
  • Πηγαίνουμε μέχρι την πόρτα και ερχόμαστε, νομίζοντας ότι κάτι θ' αλλάξει ή απλά για να μην είμαστε όλη την ώρα ακίνητοι. Κανονικά θα θέλαμε να βγάλουμε και λίγο τα παπούτσια, αλλά σεβόμαστε τους συναδέλφους που είναι κι αυτοί σε δύσκολη φάση... Ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι μας πάει λίγο και το αξύριστο...
  • Διαπιστώνουμε κατάπληκτοι πως μπορούμε να συντάξουμε μια αγγλική τεχνική περιγραφή σε ένα τέταρτο, αν και Δευτέρα-Τετάρτη κάνουμε Αγγλικά σε φροντιστήριο. Γινόμαστε μανούλες στο copy-paste αποκτώντας ταυτόχρονα ειδικότητα ναρκαλιευτή των σημείων που παραπέμπουν στη "μαμά"-μελέτη. Αντικαθιστούμε μηχανικά με τα νέα δεδομένα...
  • Με κινήσεις πανικού κλείνουμε θέματα που μας φάγαν βδομάδες και βδομάδες παραμένοντας άλυτα. Καθόμαστε ξαφνικά και διυλίζουμε το τελευταίο (και τυχερό) θεματάκι ενώ έχουμε καταπιεί κάτι καμήλες, ΜΑ ΚΑΤΙ ΚΑΜΗΛΕΣ...
  • Γυρνάμε ενδιάμεσα στο σπίτι σε κάτι ώρες που μας μαθαίνουν πότε μαζεύονται τα σκουπίδια στη γειτονιά μας. Ξεκινάμε στα πράσινα της Μεσογείων μετά από μισό λεπτό, κι αυτό αν βρεθεί κανένας χριστιανός από πίσω για να μας κορνάρει. Το όχημα οδηγείται από κάποια μυστηριώδη δύναμη κατευθείαν στο σπίτι, όπου φυσικά ο ύπνος μια τέτοια ώρα είναι δύσκολος λόγω υπερέντασης. Έτσι ενημερωνόμαστε για όλα τα τελευταία μιξεράκια, μπλεντεράκια και μηχανήματα κοιλιακών που πουλάει η telemarketing. Καμιά φορά μπορεί το λιγοστό ύπνο μας να τον διακόψει κανένα ουρλιαχτό από την εκπομπή του Μικρούτσικου, αν προβάλλεται σε επανάληψη.
  • Θυμόμαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που ξαναξενυχτήσαμε στο γραφείο, καθώς και τη μαλακία που είχαμε πει τότε, ότι "τελευταία φορά ήταν". Κούνια που μας κούναγε...
  • Αν και τελειώνουμε τα πάντα με συνοπτικές διαδικασίες, διατηρούμε μιαν άσβεστη πίστη ότι τα έχουμε κάνει όλα ΟΛΟΣΩΣΤΑ.
  • Και την τελευταία στιγμή, σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, ολοκληρώνεται ο ψυχολογικός πόλεμος : "πήραμε παράταση ! ". Όλοι καταρρέουν αυθόρμητα...

  • Η αλλιώς : από Δευτέρα συνεχίζουμε τα ίδια...
  • Η πάλι, αν πράγματι δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε, η πασιέντζα των windows μας φαίνεται ξεπερασμένη, το browsing στο διαδίκτυο βαρετό αφού πουλήσαμε πια και τις τελευταίες μετοχές, και τελικά μένουμε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας :
    "Και τώρα, τι θ' απογίνουμε χωρίς βαρβάρους;;;"

Σχόλια

Ο χρήστης anarchitect είπε…
ΩΩΩ! Θεέ μου!
Μνήμες θαμένες ξεπήδησαν, διαβάζοντας αυτό το κείμενο...
-Μνήμες από τα παλαιότερα της σχολής
-Μνήμες από τη δουλειά (βρε 'συ... μήπως δουλεύουμε στο ίδιο γραφείο????)

Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις είναι τα πράγματα...
(κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν μόνο στο δικό μας, επειδή είναι ανοργάνωτο)

Πάντως, αυτά σε κάνουν να βλέπεις με άλλο μάτι τα κοπίδια πάνω στα γραφεία, έτσι? (π.χ. φονικά όπλα, υποδομή για χαρακίρι...)

P.S.: Αρχ. είσαι ή Πολ. Μηχ.????
Ο χρήστης ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ είπε…
Ξεκινάω από κάτω προς τα πάνω :
Όταν λοιπόν είχα πάει στο Ζαραλίκο, και κατέβηκε στην αρχή του προγράμματος κάτω ρωτώντας τις παρέες για να ζεσταθούμε λίγο, του την είχα φυλαγμένη.
- Εσείς με τι ασχολείστε;
- Πολιτικός.
- ΤΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ;
- Πολιτικός Μηχανικός (άρπα τη!)
- Αααα, έτσι. Πολιτικός Μηχανικός, να το διευκρινίζουμε.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΕΛΩ, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΓΚΙΝΗ. Άκου ΚΑΜΑΡΙΝΙΑ ! Εντάξει, τσίρκο ήταν αλλά δεν ήξερα ότι πήρε και επίσημη άδεια (χεχε). Αλήθεια, εκεί κάτω στην υπόγα έχει ακόμα το παραδοσιακό πλακάκι-μαίανδρο; Κι υπάρχει ακόμα το γραφείο του (λέκτορα τότε) Ι.Τζ. που έκανα τη διπλωματική μου σ' αυτόν;

2ον : ημείς οι Π.Μ. μάλλον στερούμαστε κοπιδίων, αλλά αν φας ενα betonkalender στο κεφάλι μη νομίζεις ότι θα γλυτώσεις...

3ον : τα περισσότερα γραφεία κάπως έτσι μεταλάσσονται τις κρίσιμες ώρες, αυτή είναι αν θέλεις η ομορφιά και ο μαζοχισμός που κρύβουν (σαν αυτόν στην κυριακάτικη εκπομπή του Alpha που έρχεται και σε μια ώρα σου κάνει το σπίτι καλοκαιρινό). Μερικά, βέβαια, "μεγάλα και επώνυμα" γραφεία τη βγάζουν καλύτερα, γιατί ζουν "στην κοσμάρα τους" : Μη στείλετε mail μετά τις 5 γιατί δε θα είναι εδώ κανείς να ξέρει να το πάρει, μη μας στέλνετε τα σχέδια σε paper space γιατί εμείς έχουμε το AutoCAD 1964 και δεν ξέρουμε πως τυπώνονται κλπ.κλπ.κλπ. (τι σου λέω, μάλλον τα ξέρεις...).
Ο χρήστης anarchitect είπε…
α) Τα καμαρίνια είναι στο Τοσίτσα...
β) Είναι παράνομα (αυτά του ισογείου - από κατάληψη) (ακους εκεί Τσίρκο...!)
γ) Δεν πατάω ποτέ στο Γκίνη.!
δ) Δεν πιάνω ποιον εννοείς, Ι.Τζ....
ε) Για τα κοπίδια... δεν ξερεις τι χάνετε... Εμείς έχουμε και άλλα πολλά εργαλεία... ;)
στ) Αυτό το AutoCAD 1964 πολύ μου άρεσε...!

Ε, ρε τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε!!!!!!!!
Ο χρήστης Γεωργίου Πυθαγόρας είπε…
Το κείμενο σου, μου θύμησε τα περσινα με τη δουλεία μου....Οταν τελείωσε η δουλεια ακουλήθισα ειδική θεραπεία κάνοντας ροντέο με μια συσκευή ηλεκτροσόκ, τζακουζι με βότκα (πάντα τη κόκκινη), ειδική δίατα με μακαρόνια και σάλτσα laxotanil και μπόλικο grass, plain grass...
Ο χρήστης antonis_x είπε…
Ξέρεις τί έχεις κάνει τώρα, έτσι..;

Έχεις φτιάξει το τέλειο generic κείμενο για overtime γραφείων ενόψει παραδοτέων.
Απλά βγάζεις τις αναφορές σε πολιτικούς μηχανικούς και αντικαθιστάς με ό,τι σε καλύπτει (business consulting, accounting, tax auditing etc.).

Είναι ενδιαφέρον πώς διαφορετικά επαγγέλματα και δραστηριότητες καταλήγουν να έχουν ως κοινή συνισταμένη την Pepperoni Lovers Pizza στις 23:55....

Μακριά από μας
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ετσι είναι τα πράγματα κουμπάρε είται είσαι ιδιωτικός υπάλληλος είται ελεύθερος επαγγελματίας.
Πάντως γενικά είμαστε ναυτικός λαός ανεξάρτητα εάν έχουμε έφεση στην κωπηλασία ή την ιστιοπλοϊα!!!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Υ.Γ Μάλλος το είται γράφεται είτε... αλλά δε γαμιέται (αυτό σίγουρα με "αι") μαζί με τον Ψινάκη... Β.Μ.
Ο χρήστης ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ είπε…
Κουμπάρε, μη βιάζεσαι όταν γράφεις σχόλια, γιατί κάνεις λάθη.
Εντάξει, κούλαρε, παραδώσαμε...
Ο χρήστης anarchitect είπε…
Ενίσταμαι!!!
Εμείς (arch) δεν παίρναμε ΠΟΤΕ Pepperoni Lovers Pizza...
(Τα 'αφεντικά', δε, έπαιρναναν μία με παστουρμά... -Πράγμα που δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα μετά από αρκετές ώρες στο γραφείο....)
Ο χρήστης eparxiakosaloni είπε…
το αγχος βλαπτει σοβαρα την υγεια , οτι ειναι να γινει θα γινει , τωρα θα μου πεις τι λεει το ατομο , εδω ο κοσμος καιγεται , η διαφορα ειναι στην αντιληψη του χρονου , αλλιως κυλαει στην αθηνα , αλλιως στην επαρχια , αλλιως σ ενα μεγαλο γραφειο τεχνικο , αλλιως σ ενα μικρο γραφειο με 2 το πολυ 3 μηχανικους , τελος παντων , ο πανικος παντως ειναι περιπου ο ιδιος για ολους τους ανθρωπους , ειναι θεμα χαρακτηρα .
Ο χρήστης ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ είπε…
> eparxiakosaloni : πριν από χρόνια ήμουν στην Πλάκα της Μήλου, καθόμουν σε κάτι τραπεζάκια στους πεζόδρομους και χτύπαγα τα σχετικά ούζα. Από ώρα είχα δει την πόρτα που βρισκόταν δίπλα στο τραπέζι : Τεχνικό Γραφείο Άδειες, μελέτες κλπ.κλπ.... Ώσπου ξαφνικά ανοίγει κάποια στιγμή η πόρτα και βγαίνει προφανώς ο ιδιοκτήτης. Ξυπόλητος, χωρίς φανελλάκι, με μια χαρακτηριστική γενειάδα και με ένα ναυτικό καπέλο στο κεφάλι, λες κι έβγαινε από τράτα, έσβησε τα φώτα κι άραξε στο ουζάδικο. "Να, μαλάκα, πως ζει ο κόσμος". Ήταν η πιο χαρακτηριστική στιγμή από εκείνες που θυμάμαι να το έχω πει...Από τότε πολλές φορές έχω φύγει προβληματισμένος από την επαρχία, κοιτάζοντας τους ντόπιους να μας βλέπουν σαν πειραματόζωα, σαν ένα ξέχωρο είδος ανθρώπων που απλά ζορίζονται για να ζήσουν την καθημερινή στιγμή..."Εκεί στην Αθήνα πως ζείτε βρε παιδί μου;" Έλα ντε...
> anarchitect : Βρίσκω τα αφεντικά σου αυθεντικά. Γνήσιους πατριώτες. Τι δηλαδή, με το pepperoni γεννηθήκαμε; Το είχαμε και στο χωριό μας; Ρίζε εκεί λίγο παστουρμά να σε δει ο Θεός! Και σκορδοστούμπι, στην ανάγκη. Να ρίξει την πίεση που γεννά η πίεση...
(Φαντάζομαι τις ατάκες : "Τι γίνεται, που βρισκόμαστε;" και η μυρωδιά να σκορπάει στον αέρα...)
Ο χρήστης anarchitect είπε…
Έτσι... έτσι...
Ο χρήστης antonis_x είπε…
Ώπα παιδιά! Ένσταση!
Έίτε θα φας σωστό παστουρμά ή δεν θα φας καθόλου!
Και ο σωστός παστουρμάς είναι ΜΟΝΟ από καμήλα, φυλαγμένος κάτω απ'τη σέλα του αλόγου.
Εκτός πια κι αν έχετε προβλέψει, ως σωστοί πολ.μηχανικοί κι αρχιτέκτονες που είστε, για θέση στάβλου στα τεχνικά γραφεία.

(Εμείς έχουμε κάνει σύμβαση για outsourcing παροχή στάβλου, με αμοιβή ποσοστό επί της τρέχουσας σταθμισμένης μέσης τιμής του original παστουρμά στη Βαρβάκειο. Άλλα κόλπα- έχουμε ξεφύγειειει...)
Ο χρήστης Γεωργίου Πυθαγόρας είπε…
Ιστορια για αγ(ρ)ίους..
Χρηστούγενα 2000. Φοιτηταμπουρας ακομα..
Γυριζω για διακοπές στο σπίτι. Ο πατέρας είχε αγοράσει ένα κιλό ως γνήσιος κύπριος είχε αγοράσει ένα κιλό παστουρμά, στον οποίο έχω μεγάλη αδυναμία (όπως και στα σεφταλια στις μπύρες στα ούζα στα χταπόδια κα). Ξυπνούσα το πρωί και μαζί με το καφε παστουρμας με Η/Υ σταματούσα για λίγο και τσιμπούσα κάτι (όπου κάτι βλ. παστουρμας). Μετά από τρεις μέρες δεν υπήρχε παστουρμας. Το αποτέλεσμα? Τον Πέπε Λε Πιου τον ξέρετε? Τον ασβο της worner bross? Περπατούσα και μύριζε ο τόπος.....
Ο χρήστης Γεωργίου Πυθαγόρας είπε…
sory εχω κάνει λάθος στο προηγούμενο...
Ιστορια για αγ(ρ)ίους..
Χρηστούγενα 2000. Φοιτηταμπουρας ακομα..
Γυριζω για διακοπές στο σπίτι. Ο πατέρας είχε αγοράσει ένα κιλό ως γνήσιος κύπριος είχε αγοράσει ένα κιλό παστουρμά, στον οποίο έχω μεγάλη αδυναμία (όπως και στα σεφταλια στις μπύρες στα ούζα στα χταπόδια κα). Ξυπνούσα το πρωί και μαζί με το καφε παστουρμας, μετα έπαιζα στον Η/Υ, και σταματούσα για λίγο και τσιμπούσα και κάτι (όπου κάτι βλ. παστουρμας). Μετά από τρεις μέρες δεν υπήρχε παστουρμας. Το αποτέλεσμα? Τον Πέπε Λε Πιου τον ξέρετε? Τον ασβο της worner bross? Περπατούσα και μύριζε ο τόπος.....
Ο χρήστης Γεωργίου Πυθαγόρας είπε…
Τριτο λάθος ???? ΔΕΝ ΤΗ ΠΑΛΕΥΩ!!!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ιέλα κουμπάρε
Το δεύτερο "πόστ" το υπαγόρευσε η Ολινα
Ο χρήστης anarchitect είπε…
[ΜΝΗΜΕΣ ΙΙ}

Ξεπηδούν...
Τί ήθελα και ανέφερα τον παστουρμά?
Μου 'ρθε η μυρωδιά κιόλας...
Ο χρήστης ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ είπε…
Φίλε Νίκο, να σκεφτείς ότι εμείς με το που "παραδίνουμε" ούτε που θέλουμε να ξαναδούμε το προϊόν στα μάτια μας...Είναι εντελώς άλλο (και φυσικά υποδεέστερο) πράγμα, καμια σύγκριση με εκπαιδευτικές ΠΑΡΑΔΟ-ΕΙΣ...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ή τρία βράδια με τη μπαταρία της κουζίνας μου...

AX ! ΛΑΔΟΚΑΜΠΕ ! ...