ΕΜΠΡΟΣ ΑΗΤΕ...

Ε, λοιπόν, χρόνια τώρα πετάω αετό, όπως προείπα, αλλά αυτό το πράγμα φέτος ήταν πραγματικό κασκαντεριλίκι. Τα παίρνω από την αρχή :

Προορισμός ήταν η λίμνη Στυμφαλίας, στη βόρεια Πελοπόννησο.Ένα μέρος που ακόμα και από το Google να το δει κανείς (βλ. φωτό), δεν τον αφήνει ασυγκίνητο.

Η παρέα ξεκίνησε από την Αθήνα με τέσσερα αυτοκίνητα, και μετά από μια διαδρομή περίπου τριών ωρών (που στην πραγματικότητα είναι δύο, αλλά δεν πηγαίναμε και σαν γερμανικό κονβόι στο "Κονσέρτο για πολυβόλα"), και περνώντας από πραγματικά μαγευτικές διαδρομές, φτάσαμε στη λίμνη. Σημειωτέον ότι για το δικό μας αυτοκίνητο που "οδηγούσε", η διαδρομή έγινε ακόμα ομορφότερη αφού χαθήκαμε και περάσαμε και από γειτονικά όμορφα μέρη.

Το μέρος αυτό χαρακτηρίζεται από ρεύμα αέρα ανάμεσα από τα βουνά, όπως θυμόμουνα και από παλιά, άρα εξασφαλίζει το πέταγμα ανεξαρτήτως των προβλέψεων της ΕΜΥ.

Έλα όμως που ο αέρας είναι ακανόνιστος και αυξομειούμενος εκατό φορές το λεπτό!...

Αποτέλεσμα : με το καλημέρα σπάνε δυο χαρταετοί, πριν ακόμα δουν το έδαφος από το ένα μέτρο ψηλά, και ευτυχώς την παρτίδα σώζει ένας πιτσιρικάς πλαστικός, ο οποίος προς μεγάλη έκπληξη παίρνει γρήγορα τρομερό ύψος.

Το τι έγινε κατά τη διάρκεια της πτήσης μόνο κάποιο βιντεάκι θα μπορούσε να το απεικονίσει. Πρώτη φορά είδα αετό να βουτάει με το κεφάλι κάτω σαράντα-πενήντα μέτρα και να σηκώνεται πάλι ψηλά "ξύνοντας" τα σπίτια κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Μου θύμιζε Ιάπωνα καμικάζι στο Περλ-Χάρμπορ...Φυσικά το εγχείρημα συνοδευόταν από το ευχολόγιο της ημέρας :

• ποιός μ... έχει τυλίξει έτσι την καλούμπα
• ρε μ... βάλε λίγο ουρά, έτσι δεν πετάει
• μην είσαι μ..., δεν ξέρω εγώ;
• κοίτα που πήγε κι έπεσε ο π..., γ... το μ... της μ... του
• πάρτον πιο κει ρε μ..., αν μου ρίξεις τον δικό μου θα σε γ...
• γιατί γ... το ξεσταύρι μου μια φορά δεν μπορεί να μου πετάξει κι εμένα ;
• αααχ, μου έσκισε το χέρι η γ... η καλούμπα

κι όλες αυτές οι ευχές που συνοδεύουν την πρώτη μέρα της Σαρακοστής.

Σημειωτέον δε ότι για κακή μου τύχη δεν κατάφερα να παραλάβω σώο κάτω τον χαρταετό, αφού συνετρίβη σε δέντρο λίγα μέτρα πριν τον πάρω στα χέρια μου.

Η υπόλοιπη παρέα έπαιζε μπάλα καταμεσίς του αγρού, όπου διακρίθηκαν ιδιαιτέρως οι γυναίκες!

Το μεσημέρι καταλήξαμε σε ταβέρνα της περιοχής, όπου ψήνονταν από το πρωί, ανεξαρτήτως της ημέρας, γουρουνόπουλα τεραστίων διαστάσεων και κοκορέτσια μεγέθους ιστιοσανίδας!

Γιατί "έλα μωρέ, σημασία έχει να πιστεύει κανείς, τι νηστείες και σαχλαμάρες..."

Εμείς φυσικά τη βγάλαμε με τα γνωστά καλαμαροχτάποδα και τις σαλάτες, τηρώντας τα έθιμα της μέρας.

Η επιστροφή έγινε ευτυχώς την ώρα μηδέν, όταν ίσα-ίσα νιώσαμε το μποτιλιάρισμα της εθνικής και, σαν καλοί έλληνες προλάβαμε και τις βραδινές ειδήσεις. Έτσι, για να χαζέψουμε και την Καθαρή Δευτέρα των υπολοίπων.

Και του χρόνου...