ΒΕ KARAGIOSIS...
Τα συγχαρητήριά μου στο σύγχρονο λαμπαδηδρόμο του ελληνικού πολιτισμού κύριο Ηλία Ψινάκη.
Αφορμή παίρνω από το σχετικό σχόλιο του φίλου μου του Νίκου σχετικά με τα βραβεία Αρίων, ωστόσο εγώ θα σταθώ σε κάτι που με πείραξε πολύ περισσότερο από τα συνηθισμένα κ...γλειψίματα των παρουσιαστών.
Ο παραπάνω κύριος λοιπόν, που για κακή μου τύχη έγινε και γείτονας εσχάτως, αφού εξήντλησε όλο το ελληνικό υβρεολόγιο στους διαλόγους του με τον, επίσης εκπάγλου πολιτιστικής ανωτερότητας κ. Ανδρέα Μικρούτσικο, εδώ και μερικές εβδομάδες, κλήθηκε να απονείμει ένα εκ των παραπάνω βραβείων στην Έλενα Παπαρίζου.
Και ξέρετε πως έκανε είσοδο επι σκηνής; Νομίζω όλοι θα το είδατε.
Υπό τους ήχους του σύγχρονου τραγουδιού "SEX" μιας κάποιας Έλλης Κοκκίνου, και συνοδευόμενος από μια δεκάδα γλαστρών μεταμφιεσμένων σε γριές, έκαναν είσοδο επί σκηνής κρατώντας αναπηρικά "Π" και λικνιζόμενοι στο ρυθμό του παραπάνω τραγουδιού, αναφωνώντας στο τέλος "11-8-80". Ο δε ρυθμός είχε "εμπνευσμένα" χορογραφηθεί με αναπηρικά βήματα από τον κύριο Φωκά Ευαγγελινό.
Στον εμετικό κύριο Ψινάκη που δεν δίστασε να σατιρίσει τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα αλλά και τους ηλικιωμένους ενώπιον όλης της Ελλάδας, εύχομαι ολόψυχα :
- να μη χρειαστεί μια μέρα να περπατάει έτσι για να παραλάβει κάποιο βραβείο για την πολύχρονη προσφορά του, είναι και κάποιοι που τόχουν πάθει...
- κάτι πιο ρεαλιστικό : ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ
PS : Όσο και να έχω ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα από προσωπικά βιώματα, και χωρίς να θέλω να παραστήσω τον ηθικολόγο (δεν μου αρέσει καν και ο τρόπος που τα έγραψα, πολύ "δημοσιογραφικός", απλά βιαζόμουν να το περάσω), νομίζω ότι μερικά πράγματα ξεπερνούν τα όρια, όπως άλλωστε παραπάνω τα ξεπέρασα κι εγώ. Αλλά τι λέω, τα "μερικά" έχουν γίνει πια πάρα πολλά...
Σχόλια
Στη σκηνή ανεβαίνει το Hip Hop συγκρότημα των Outkast, για να παρουσιάσει το τραγούδι τους "Hey Ya".
Τόσο ο τραγουδιστής, όσο και οι χορευτές/ χορεύτριες είναι ντυμένοι ως αυτόχθονες Αμερικάνοι (καλά ντε, Ινδιάνοι), και βαμμένοι με κάποια τελετουργικά χρώματα.
Την επόμενη ημέρα κάποια ένωση των Αυτοχθόνων Αμερικάνων διαμαρτύρεται για το διασυρμό των παραδόσεών τους.
Τόσο η οργανωτική επτροπή των Grammy, όσο και η δισκογραφική εταιρεία, όσο και τα μέλη του συγκροτήματος σπεύδουν να ζητήσουν συγγνώμη.
Δε λέω να γίνουμε υπερευαίσθητοι σαν Αμερικανάκια, αλλά καλό θα ήταν από κάποια Ένωση Συνταξιούχων να γίνει μία διαμαρτυρία για το γεγονός.
Στο φινάλε όμως, ξέρεις τί έχω καταλάβει;
Όσες διαμαρτυρίες και να γίνονται, όλα περνάνε αβρόχοις ποσί.
Πράγματα που πριν από 10 χρόνια θα είχαν οδηγήσει σε παραιτήσεις, εκλογές και δεν-ξέρω-γω-τί-άλλο, σήμερα ξεχνιούνται εντός ενός μήνα.
Πέφτουν ροχάλες μεγέθους 50δραχμου (το θυμάσαι το παλιό, το ασημένιο;) και όλοι αυτοί οι απίθανοι νομίζουν ότι βρέχει.
Παιδια, εγω νομιζω πως μεγαλη σημασια δινουμε σε αυτα που μας χαλανε (εστω και αν αυτα ειναι υποκουλτουρα, καραγκιοζιλικια, πες το οπως θες)....
Η καλυτερη αντιμετωπιση ειναι η αδιαφορια... (γιατι και η αρνητικη διαφημιση, εξακολουθει να ειναι διαφημιση)
Αν κανεις δεν ασχολειται, για ποιον θα γινονται???
Εμενα παντως, δεν με αφορουν αυτα... Οσο έχω το τηλε-κοντρολ στο χερι, 'I've got the power!!!'...
(γιατι νομιζω πως ειμαι εκτος θεματος?)