Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

Να λοιπόν που πλησιάζει και πάλι η μεγάλη μας εθνική επέτειος.

Δε βλέπω την ώρα να ξυπνήσω με εμβατήρια μέσα στον ύπνο μου (όχι, δεν είμαι φιλοχουντικός) και να "κολλήσω" πρωί-πρωί στο γυαλί χαζεύοντας "τα τανκς". Τι διάολο, λες και δεν τάχω ξαναδεί ποτέ. Και, παρεμπιπτόντως, η εικόνα δεν είναι τίποτα, αξίζει μια φορά να κατέβετε στο Σύνταγμα να δείτε ζωντανά το θέαμα, είναι μοναδικό. Άντε, μην περιμένετε να κάνετε παιδάκια για να τα πάτε με το ζόρι, πηγαίνετε μόνοι σας αύριο, ευκαιρία είναι που πέφτει και Σάββατο και έτσι κι αλλιώς μια βολτίτσα θα την κάνατε.

Θα μου πεις, μαλακία. Καλύτερα να κατεβεί κανείς σήμερα, όπου θα παρελάσουν τα πιπινάκια ("Γειά σου Τσολιά μου !"). Για πολλούς, ασύγκριτα καλύτερο θέαμα από τα τεθωρακισμένα της επόμενης μέρας. Αλήθεια, αυτός ο Πρόεδρος πως μπορεί να παίρνει μάτι μέσα από τα γερμένα και χιονισμένα από το βάρος των αιώνων φρύδια του; (Έλα τώρα, πολύ χοντρό για αστείο).

Έχετε λοιπόν σκεφτεί πόση εμβάθυνση γίνεται κάθε χρόνο στο νόημα της συγκεκριμένης επετείου; Να λοιπόν μια λίστα από πρωτότυπες εμπνέυσεις που παρελαύνουν από τις οθόνες μας "κάθε χρόνο την ίδια μέρα", που έλεγε και ο Bernard Slade.

• οι ατέρμονες συζητήσεις για το μήκος της μαθητικής φούστας, το ύψος των τακουνιών και τον τρόπο μακιγιάζ των μαθητριών. Επίσης για τις αλογοουρές (ponytails) των αρρένων, τα σκουλαρίκια κλπ.κλπ.κλπ.
• το ζωντανό σπηκάζ της παρέλασης, που μοιάζει κάθε φορά να είναι το ίδιο με πέρσι, ωστόσο αυτό ποτέ δεν συμβαίνει, αποδεδειγμένα.
• τα ατέλειωτα ρεπορτάζ σε σχολικά προαύλια για να αποδείξουμε ότι οι 11 στους 10 μαθητές πιστεύουν ότι ο Καραϊσκάκης είναι το γήπεδο του Ολυμπιακού και ο Κολοκοτρώνης πολέμησε τους Γερμανούς στο Γοργοπόταμο.
• οι αυτοψίες στα αθηναϊκά μπαλκόνια για να συγκρίνουμε πόσες σημαίες αναρτώνται στην εθνική επέτειο εν συγκρίσει με αυτές που αναρτήθηκαν όταν χριστήκαμε πρωταθλητές Ευρώπης στην Πορτογαλία.
• τα κιτς πρωινάδικα με τις μοντέλες ντυμένες με φουστανέλες, τσαρούχια και μουστάκες, τα "σημαιάκια με το μέτρο" να κρέμονται στους τοίχους και τον κάθε "γκλάμουρ" Καραγκιόζη να χορεύει τσάμικο (λόγω της ημέρας), ενώ το βράδι έχει να πάει στη Διγενή να λικνιστεί στο τσιφτετέλι με τα πιπίνια.
• Και φυσικά, η ανεπανάληπτη must εμπειρία των ελληνικών ταινιών που παρελαύνουν στα κανάλια. Μοναδικές στιγμές χαραγμένες για πάντα στη μνήμη μας είναι φυσικά :

• ο Παπαφλέσσας που ψυχορραγάει δεμένος στον πλάτανο του Ιμπραήμ Πασά. Λέγεται ότι κατά το γύρισμα τούρθε στα μούτρα μια αυθόρμητη ροχάλα του συμπρωταγωνιστή του, ως τελεία της φράσης "άλλος ένας τέτοιος σαν εσένα να υπήρχε...κλπ." και η οποία, κολλημένη πάνω στα γένια δεν φαίνεται λόγω του τελικού fade out της σκηνής.
• ο λαβωμένος Γκιουλέκας που ξεψυχάει από το γιαταγάνι Κόγκα-Δράκου στους "Σουλιώτες", υπό τα κλάματα της Βαγγελής μέσα σ' εκείνο το μοναδικό μοιρολόι της ταινίας και μετά από τις αμίμητες ατάκες "Μας έφαγε η απλυσιά ωρέ τόσον καιρό δω πάνω".
• οι κομπάρσοι με τα ρολόγια, οι κολώνες της ΔΕΗ που παρελαύνουν στα πλάνα, και τα γιουρούσια των ασκεριών "copy-paste" πολλές φορές μέσα στην ίδια ταινία, αλλά και εμβόλιμα σε άλλες παραπλήσιου θέματος.
• ο Κούρκουλος ως δικαστής Τερτσέτης με πλαστρόν και μπούκλες στη - σπανίως παιζόμενη, ομολογουμένως - Δίκη των Δικαστών.
• η τρομερή κραυγή του Λαυρέντη Διανέλλου "Λασκαρί-ί-ί-ί-ί-ί-ί-να !". Ομοίως η ατάκα του "Γιούργιααααααα" στους "Σουλιώτες". Νομίζω ότι πρέπει να έχει παίξει τους περισσότερους παπάδες-διάκους-καλόγερους Σαμουήλ των σχετικών ελληνικών παραγωγών.
• τα ανεπανάληπτα "περαστά" γαλλικά πάνω στη φωνή του Ντίνου Καρύδη στη Μαντώ Μαυρογένους. Επίσης τα πλάνα από το Παλαμήδι στην Αρβανιτιά, που σταματούν στο τσακ πριν φανεί το Ξενία.

Μ' αυτά και μ' αυτά θα περάσει κι αυτή η μέρα. Ως ανάσυρση από τα βάθη της μνήμης μου παραθέτω ένα τραγουδάκι που -ασυνήθιστα- παίζαμε με τη σχολική ορχήστρα στις εορτές, ως αντίδραση στο "Μου ξανάρχονται ένα-ένα" του συχωρεμένου Σταύρου Κουγιουμτζή, που είχε μεν μια αναφορά αλλά μάλλον δεν ταίριαζε.

Είναι ένα τσάμικο του Μάνου Χατζιδάκι. Κι ακόμα θυμάμαι την πενιά του Λευτέρη, που "έγραφε" με το μπουζούκι του στην εισαγωγη.

Στα κακοτράχαλα τα βουνά, με το σουραύλι και το ζουρνά
Πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουν τώρα τρεις ανδρειωμένοι
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.

Δική τους είναι μια φλούδα γης, μα συ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα
Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.

Από την Ήπειρο στον Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του Χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός και δραγουμάνος του ο λαός.