Η ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΪ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

Κι εδώ που λέμε κι από το βράδι.

Λίγο πριν κοιμηθώ, ο Θεός μ' έσπρωξε να περάσω από το κρατικό κανάλι. Κι είδα κάτι σαν αφιέρωμα στο Μίκη, με πλάνα που σίγουρα δεν είχαν ξαναπαιχθεί ποτέ στην τηλεόραση ή τουλάχιστον εγώ, αν και ρέκτης του είδους, δεν τα είχα ξαναδει. Και για ακόμα μια φορά το συμπέρασμα ήταν το ίδιο : "Πόσα λίγα έχει ζήσει η δική μου γενιά...". Ερώτημα στο οποίο θα επανέλθω, δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα.

Είναι πρωί Παρασκευής. Κι η μέρα έχει εκείνο το μυστήριο "κάτι" που δείχνει ότι έχει ξεκινήσει καλά. Ο Σταυρόπουλος παρουσιάζει στο ραδιόφωνο του Αλφα τα αποτελέσματα έρευνας που δείχνουν ότι το 50% των ανδρών της "παραγωγικής" ηλικίας μέχρι τα 45 έχουν πρόβλημα στύσης. Με μεγαλύτερο ποσοστό αυτούς που αποφοίτησαν από το Πολυτεχνείο! Άκουσον-άκουσον ! Δεν τους κάνει, λέει, "κούκου". Του στέλνω μήνυμα "Δημητράκη, τι είναι το κούκου" και "Ποιό είναι το όριο για την "καταναλωτική" ηλικία, τους "καπετάν-πισωγλέντηδες". Ακολουθούν κι άλλοι... Η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ ευχάριστη στο στούντιο.

Τόσο που αν και καταπληκτική μέρα για μηχανή, ωθούμαι να πάρω το αυτοκίνητο, να τους ακούω και στο δρόμο.

Ο Νότιος Ευβοϊκός ήδη γυαλίζει πρωί-πρωί στην κατηφόρα από το σπίτι. Έχω λάβει τα μέτρα μου. Πήρα από το πορτ-μπαγκαζ την τσάντα με τα CD και την ξάπλωσα στο πάτωμα του συνοδηγού. Η Μαραθώνος σχετικά άδεια. Πριν στρίψω από το Πικέρμι έχω ήδη σκορπίσει γύρω στα πενήντα ομοιόχρωμα ασημί CD (αντίγραφα ασφαλείας για το αυτοκίνητο) πάνω στο κάθισμα του συνοδηγού και ψαχουλεύω. Οδηγώντας και ακούγοντας ραδιόφωνο. Οι δύο "αταίριαστοι" κληρώνουν σήμερα τριήμερο στη Νάουσα. Να δεις που θα κερδίσω. Κάτι έχει η μέρα ρε παιδί μου, το λέει. Στέλνω μηνύματα προσπαθώντας να κοιτάω και μπροστά μου.

Στην ευθεία για τα διόδια της Παλλήνης έχει ήδη μπει το πρώτο CD. Έχει επάνω τα πορτοκαλί γράμματα, που ξέρω ότι δεν είναι δικά μου. Και ξέρω και ποιος τα έχει γράψει. Rock ballads. Πατάω δυο-τρεις φορές μπροστά.

"Ι ' m sailing storm waters, I'm flying near you..."

O Υμηττός λάμπει στο πρωινό φως. Φτάνω στα διόδια με την ελπίδα να πέσω σε γυναίκα. Να της σκάσω ένα χαμόγελο. Ίσως θα ήταν ότι πολυτιμότερο για έναν άνθρωπο που κάθεται σ' ένα κλουβί μια τέτοια μέρα. Είναι άντρας, αλλά το ίδιο κάνει. Αφήνω το αντίτιμο. Έχω την εντύπωση ότι και πενήντα ευρώ να μου ζητούσε θα τα έδινα.

Αλλάζω CD με ταχύτητα λίγο αργότερη από zapping. Την έχω αυτή τη συνήθεια, όπως και να πηγαινοέρχομαι < > ψάχνοντας τα τραγούδια. Θέλω κάτι άλλο. Το αυτοκίνητο ρολλάρει πάνω στην κατάμαυρη καλοδιατηρημένη άσφαλτο που κάνει αντίθεση με το πρωινό φως. Βάζω το soundrack από τη "Τζένη-Τζένη". Το χασάπικο της Λίζας, εκεί που ο γέρος πίνει και σπάει τα ποτήρια στο πάτωμα. Η ένταση έχει ήδη ανέβει. Τα τζάμια τρίζουν από τα μπάσα. Το μάτι μου πέφτει πάλι κάπου. "Δήμος Μούτσης - Μεγάλες ερμηνείες". Το βάζω τόσο βιαστικά που σε κλάσμα δευτερολέπτου έρχεται το φτύσιμο : CD ERROR... Ευτυχώς φοράω κοτλέ παντελόνι. Ένα γρήγορο τρίψιμο και να που δούλεψε. Στο πλατώ Βίκυ Μοσχολιού.

"Πάω στη μάνα μου στη Σαλονίκη, και γεια χαρά..."

Στο τσακ είμαι να στρίψω στην πράσινη πινακίδα που γυαλίζει στον πρωινό ήλιο."ΕΛΕΥΣΙΝΑ- ΛΑΜΙΑ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ". Σύνελθεεεε...

Θυμάμαι το γάμο της Λίας στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, κατά το 2000 πρέπει να ήταν. Τι ωραία που είχαμε περάσει, μια παρέα καλών φίλων μαζεμένοι μακριά από την Αθήνα. Ό,τι καλύτερο δηλαδή. Μούρχονται και κάτι ζουμιά αλλά τα συγκρατώ μέσα από τα κατάμαυρα byblos γυαλιά μου. Η Λία και η Δώρα μπορεί και νά'κλαιγαν ακούγοντάς το. Τους έλαχε να βλέπεις να παντρευτούν και να ζήσουν εδώ στην Αθήνα.

"Πάρε την καρδούλα μου για παρακαταθήκη - ναι, στα σοβαρά

πάω στ' αδέρφια μου, στη Σαλονίκη, και γειά χαρά..."

Και ακολουθεί :

"Μαύρο πλακάκι στην αυλή, κι άσπρο κλουβί για το πουλί

η τζαμαρία με τις φτέρες, για να ξυπνάς ένα πρωί, και να θυμάσαι άλλες μέρες"

Κοίτα τον πούστη, πάλι μ' έπιασε.

Περνώντας τις σήραγγες κάνω δεύτερη φωνή στην Πετρή Σαλπέα. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά και τα δύο, η βελόνα αγγίζει τα 140 χωρίς να το έχω καταλάβει κι εγώ τραγουδάω ακούγοντας τον αντίλαλο της φωνής μου στους τοίχους του τούνελ. Βγαίνοντας στο φως, το λεκανοπέδιο γυαλίζει μέχρι μακριά στην Αίγινα...

"Δρόμοι γεμάτοι πιπεριές και ξαφνικές καλοκαιριές

απ' τα μισά του μήνα Μάρτη, στον κόσμο τούτο είναι φορές

που πάει κανείς και δίχως χάρτη.

Κι αν φταίει κανείς να μην το πεις, τα λόγια είναι της ντροπής

κι ότι ραγίζει δεν πονά, ποτάμι ο κόσμος και περνά"

Έχω ήδη βουρκώσει. Έτσι, με το τίποτα. Το ήξερα ότι δεν θα τα κατάφερνα...

Στην έξοδο προς Καισαριανή το συνηθισμένο μποτιλιάρισμα. Σήμερα το γουστάρω. Θέλω να μείνω μέσα στ' αμάξι, να ψαχουλεύω CD και να τραγουδάω. Ό,τι νάναι.

"Πάει κι ο Στέφανος, ο καλός ο άνθρωπος"

Έχω μποτιλιαριστεί στο ύψος του Νεκροταφείου του Βύρωνα. Κοίτα σύμπτωση, ένας γνωστός μου Στέφανος είναι πια για πάντα εκεί...Γυρνάω το κεφάλι για μια καλημέρα...

Τέλος πάντων, το ξεπερνάω γρήγορα και κατηφορίζω.

Προσγειώνομαι στο Παγκράτι. Χώνομαι στα στενά. Ο κόσμος περιμένει στις στάσεις. Θέλω να του χαμογελάσω. Κάτι μου λέει ότι σήμερα θα βρώ ακόμα και θέση να παρκάρω με την πρώτη. Αφού όλα πάνε καλά. Ακόμα και το γνωστό παρκαρισμένο αυτοκίνητο που μ΄εμποδίζει να περάσω όταν το λεωφορείο που με πάει καροτσάκι κάνει στάση στην Ευφρονίου, σήμερα λείπει. Τίθεμαι επικεφαλής.

Και φυσικά βρίσκω και θέση με το που φτάνω, έξω από το γραφείο. Ξενερώνω. Σήμερα ρε παιδί μου θα γούσταρα να παρατήσω το αυτοκίνητο μέσα στη μέση της Μιχαλακοπούλου, και στ' αρχίδια μου. Από πίσω έρχεται μια γιατρίνα. Κάνω λίγο μπροστά το δικό μου για να τη βοηθήσω να παρκάρει εύκολα. Καλoσύνες...

Και τρέχω στο γραφείο. Πως μου τη δίνει το αργό boot σήμερα. Θέλω γρήγορα ν΄αδειάσω το μυαλό μου στο χαρτί. Ποιό χαρτί, στην οθόνη ήθελα να πω...Οι κλεψύδρες των windows μου τη σπάνε χοντρά αλλά τελικά μπαίνω... Ανοίγω δυο παράθυρα explorer. Ένα για να σας γράψω κι ένα για κολλήσω κάτι από το kithara.

Αυτό εδώ κάτω. Και καλημέρα σας, σας αγαπώ όλους.

Εγερτήριο (στίχοι-μουσική Σαββόπουλος Διονύσης)

Ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου
Ξύπνησε όλη η πολιτεία κάτω απ’ τα παράθυρά μου
Το παιδί πάει στο σχολειό του κι ο εργάτης στη δουλειά
Πρωινά δυο μάτια ανοίγει όμορφη μια κοπελιά

Ε, ε, ήλιε, ήλιε αρχηγέ
δως το σύνθημα εσύ κι η χαρά θ’ αναστηθεί
Το σκοτάδι θα πεθάνει και θ’ ανάψει η χαραυγή

Ο εργάτης βλαστημάει και τραβάει για το σταθμό
Να ο ήλιος ανεβαίνει σα σημαία στον ουρανό
Μπρος στης φάμπρικας την πύλη ο εργάτης σταματά
Όμορφη η μέρα γνέφει κι απ’ το ρούχο τον τραβά

Ε, ε, σύντροφέ μου αχ τι κακό
μέρα μ’ ήλιο σαν κι αυτό να την τρώει τ’ αφεντικό

Σήκω ήλιε πιο ψηλά να σε δούνε τα παιδιά
Δες, χορεύει η κοπελιά με στεφάνι στα μαλλιά
Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θ’ αγαπούν την κοπελιά
κι όλα τότε θαν’ δικά μας, ήλιος, ουρανός, χαρά