2π, όπου π = 3.1415... = ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ...

Θλιβερή η εικόνα της Λ. Μεσογείων, τόσο στην άνοδο όσο και στην κάθοδο. Κάτι οι νέοι σταθμοί του Μετρό, που ανέβασαν τις απαιτήσεις των ιδιοκτητών, κάτι η οικονομική κρίση, κάτι η δυσκολία στάθμευσης, οδηγούν σε κλείσιμο ένα-ένα κυρίως τα μεγάλα καταστήματα του δρόμου αυτού. "Ηχηρά" ονόματα, όπως η McDonalds, το Ράδιο Κορασίδη, η Sony, η Lexmark, οι αντιπροσωπείες της Opel και της Seat, η NEOSET και πολλοί μικρότεροι, έριξαν μαύρη πέτρα πίσω σε έναν από τους μεγαλύτερους αθηναϊκούς δρόμους (νομίζω ότι κοντα στο Σταυρό η αρίθμηση πλησιάζει το 500), αφήνοντας τεράστια καταστήματα με άδειες τζαμαρίες "βορά" στους γκραφίστες της πόλης. Τη θλιβερή εικόνα , δίπλα στις τεράστιες αφίσες "ΠΩΛΕΙΤΑΙ" ή "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" των μεσιτικών, συμπληρώνουν μικρά χαρτιά κολλημένα στα τζάμια που γράφουν "μην παρκάρετε, ιδιωτικός χώρος", παραπέμποντας βέβαια στην προηγούμενη κατάσταση... Αθήνα 2009 προς 10, και ο θάνατος του μικρού και μεγάλου εμποράκου συνεχίζε...

Νομίζω ότι η 26η Δεκεμβρίου είναι αργία. Νομίζω επίσης, ότι και να ήταν εργάσιμη, τύχαινε φέτος να είναι και Σάββατο. Τέλος, νομίζω επίσης ότι και να μην ήταν Σάββατο και αργία, στις 11:15 το βράδι που φωτογραφήθηκε αυτό το κρατικό αυτοκίνητο σταματημένο, καθώς και στη 1:00 ξημερώνοντας Κυριακή, που αναχωρούσε, μάλλον δεν είναι ώρα καθήκοντος. Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο σε πεζόδρομο (που αλλού;) του εμπορικού κέντρου, Αγίου Μάρκου και Βύσσης, ενώ κατά την αναχώρησή του έχει φωτογραφηθεί Βύσσης και Αθηνάς. Ο αριθμός νομίζω ότι φαίνεται ευκρινέστατα, είναι KHO-4134 . Προφανώς, κανένας κυρ-Μανώλης θα έβγαλε έξω την οικογένεια για να τους κεράσει. Και φυσικά, αυτοκίνητο κρατικό έχω, ό,τι γουστάρω κάνω... Σιγά μη μετρήσει κανείς τη Δευτέρα τη βενζίνη ή τα χιλιόμετρα...

To site http://www.troktiko.blogspot.com/ ανέβασε σήμερα τις αποδοχές πολλών από τα στελέχη της Κρατικής Τηλεόρασης. Νομίζω ότι δε χρειάζεται κανένας περαιτέρω σχολιασμός. Σε μια εποχή πλήρους ξεφτίλας, για τους "δημοσιογράφους" που τα παίρνουν, για τις Τατιάνες που χοντραίνουν τρώγοντας σουβλάκια την ώρα που σε κάποιες γειτονιές υπάρχει κόσμος που ψάχνει στα σκουπίδια, για εμάς που "ντρεπόμαστε" για την ΕΡΤ αλλά μια έτσι να κάνει και να μη μεταδώσει τσάμπα όλο το Μουντιάλ το καλοκαίρι είμαστε ικανοί να βγούμε στους δρόμους, γι αυτούς που έφυγαν έχοντας συγκαλύψει πλήρως και πολύ καλά όλα αυτά που βλέπουμε από μέρα σε μέρα, γι αυτούς που ήρθαν, που τάχα πέφτουν από τα σύννεφα, για τα περιβαλλοντικά τέλη κυκλοφορίας που φυσικά ανταποδίδονται σε αγορά δέντρων, για τις τροφοβιομηχανίες με τα σάπια σουσάμια, για τον Παπαργυρόπουλο που κλαίγοντας αφαίρεσε τη διπλοχρέωση του ταμπλ ντ' οτ, για τα βράχια στα Τέμπη και τους θαλασσο-παρακαμπτήριους, για την αύξηση κατά 0...

Λένε λοιπόν χαρακτηριστικά, "τι είναι οι γιορτές; ένα φαγοπότι και τίποτα άλλο". Ή πάλι "μια απόλαυση μας έχει μείνει μόνο, το φαϊ..." Εγώ φυσικά δεν πρεσβεύω τις παραπάνω απόψεις - τουλάχιστον κατ' αποκλειστικότητα -άλλά για πολλές ελληνικές "επιχειρήσεις" που δραστηριοποιούνται στο χώρο της εστίασης, νόμος δεν είναι "το δίκιο του Λαμπράκη" ( θεός σχωρέστον κι αυτόν, προβλέπω το Μέγαρο Μουσικής να καταλήγει σαν την υπερχρεωμένη Εθνική Λυρική Σκηνή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου), αλλά νόμος είναι το "εκατομμύρια μύγες σε όλο τον κόσμο δεν κάνουν λάθος, φάτε κι εσείς σκ..." Υπάρχει λοιπόν ένας φορέας ελέγχου τροφίμων, ο γνωστός ΕΦΕΤ, που κατά καιρούς κάνει εντατικούς ελέγχους και βγάζει στη "σέντρα" πολλές "καθωσπρέπει" επιχειρήσεις για πάρα πολλές παρανομίες, ανατριχιαστικές, πολλές φορές, σύμφωνα με όσα διαβάζω στη σελίδα του. Στην ιστοσελίδα λοιπόν http://www.efet.gr/ καλό θα είναι να ανατρέξουμε όλοι και ν...

Κυριακές του 84-85. Στην Ακαδημίας. Παρκάραμε το Kadett της ΣΕΚΑΠ δεξιά-αριστερά σε κανα πεζοδρόμιο, και παίρναμε σβάρνα τις βιτρίνες με τα αντρικά. Πριν φτάσουμε, το κασετόφωνο έπαιζε συνέχεια εδώ και μέρες την ίδια κασέτα : "Έξοδος Κινδύνου" του Γιάννη Σπανού. Μου είχε κολλήσει ένα τραγούδι που έλεγε η Πρωτοψάλτη. Υπήρχε κι ένα άλλο για Κυριακές, "Ο έρωτας της Κυριακής" με το Διονύση Θεοδόση, αλλά δεν ξέρω, το άλλο μου πήγαινε πιο καλά. Μου άρεσε το μπάσο στην αρχή και το τριημιτόνιο, που ανήκε στις αρμονίες που τότε σκάλιζα στο Ωδείο. Ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί ο μπαμπάς, με τη σχεδόν μηδενική - φωνητικά, αλλά όχι ακουστικά- σχέση που είχε με τη μουσική, είχε πάει να αγοράσει αυτή την κασσέτα. Σε άλλα της δουλειάς του ναι, ήταν πρωτοπόρος. Ακόμα και σε αυτό που κάναμε εκείνη την ώρα : είχε βρει από τότε αυτό που χρόνια μετά (σήμερα) σε μια ραδιοφωνική διαφήμιση εμπορικού κέντρου λένε "window shopping". Άλλοτε έβριζε τον υπεύθυνο διαφημιστικού της εταιρία...

Ήθελα από μέρες να γράψω δυό λόγια για έναν πραγματικά πολύ μεγάλο λαϊκό ερμηνευτή της δεκαετίας του '60, τον Πάνο Τζανετή, που έφυγε από κοντά μας στις 22 του περασμένου Νοέμβρη. Ο Πάνος Τζανετής έγινε πασίγνωστος κυρίως από την ερμηνεία του στο τραγούδι του Γ. Ζαμπέτα "Χάθηκες", ή "Δεν έχει δρόμο να διαβώ", όπως το γνωρίζουν οι περισσότεροι, αλλά ωστόσο ερμήνευσε πληθώρα άλλων μεγάλων λαίκών επιτυχιών όπως τα "Τι σού' κανα και μ' εγκατέλειψες", "Ποιός δρόμος είναι ανοιχτός", "Με το Βοριά", "Κράτα μου σφιχτά το χέρι", "Πόνο τον πόνο τα σκαλιά", "Πέρα από τη θάλασσα", "Θα τραγουδήσω για σένα" , "Μέσα στο γλυκοχάραμα" και πλήθος άλλων. Εμφανίστηκε σε πλήθος ελληνικών ταινιών της εποχής, ενώ σε κάποιες συμμετείχε και ως ηθοποιός, αποκτώντας φήμη και για τη γοητεία του, εκτός από τη φωνή του. Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως οδηγός ταξί και ζούσε στη Χαλκίδα. Μάλιστα, μια χαρακτ...

Έχω κρατικό αυτοκίνητο και είμαι μάγκας. Παρκάρω πάνω σε γωνίες, σε ράμπες ΑΜΕΑ, όπου νά'ναι. Έτσι κι αλλιώς, και κλήση να φάω από το κράτος, μήπως θα την πληρώσω; Αφού εγώ είμαι το κράτος... Για να δούμε κύριοι, που είσαστε και φανατικοί με το διαδίκτυο, πόσο γρήγορα θα βρείτε αυτή τη φωτογραφία που τράβηξα Παρασκευή πρωί στην Αθήνα. Όπως βλέπετε, δεν μουτζουρώνω τον αριθμό κυκλοφορίας. Και περιμένω τα αντανακλαστικά σας...

Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Έχει σημαδέψει τη ζωή μου από το Γυμνάσιο, αλλά κυρίως από το 96 που μπήκα κι εγώ στον κόσμο των 2 τροχών... Για τον Κωνσταντίνο που έφευγε ένα χρόνο πριν, και για όλους εμάς που κρατάμε τιμόνι χωρίς κόρνα στη μέση, τα "Περαστικά" από τους Τερμίτες του '86. Προσοχή παιδιά, γιορτές έρχονται. Προσέχετε και για εσάς και για τους άλλους...

Τελευταίος φθινοπωρινός ήλιος. Γυαλίζει πρωϊ-πρωϊ τις ράγες του τρένου. Κάνει τους ανυπόμονους της αποβάθρας να μισοκλείνουν τα μάτια. Μας γεμίζει ζωή πριν μπούμε στο τούνελ του μετρό αλλά και της καθημερινότητας. Όταν θα γυρίσουμε το βράδι θα υπάρχουν μόνο πορτοκαλί φώτα. Ακούμε Μάνο Λοϊζο και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, "Ήλιε μου, καλοήλιε μου" (αφιερωμένο σε όλους εκείνους που λόγω της δουλειάς τους δεν τον χαίρονται, ή τον χαίρονται ελάχιστα, όπως π.χ. οι οδηγοί του μετρό...)

Ήσουν που ήσουνα γλίτσας, βρήκες και το άλλο το νούμερο και συμπράξατε...

Είμαι ΑΕΚτζής και Ραφηνιώτης, άρα σας νιώθω... Να πιούμε και κανα τσίπουρο στο "Αγνάντι"... Κι εγώ μπορεί να βαρέθηκα να δουλεύω, όμως μια που το πρόβλημα δεν το έχω λύσει ακόμα, όπως άλλοι, πρέπει να δουλεύω... Εσείς όμως, μια που από νωρίς βαρεθήκατε, ήρθε πια η ώρα να ασχοληθείτε αμέριμνος με το αγαπημένο σας playstation... Εκεί στο κάτω κάτω, ό,τι δεν πάει καλά διορθώνεται με ένα "start new game"...

Με τα πανέμορφα γαλανά ματάκια της μαμάς της, να ευτυχήσει να δει αυτό το (σκατό) κοσμο λίγο καλύτερο...

Έτσι λέει μια παροιμία από τα μέρη μου, τη Σπάρτη... Το σπίτι λοιπόν κατακλύζεται σιγά-σιγά από την προίκα της κορούλας, που, καλώς εχόντων, έρχεται τέλος της βδομάδας... Άντε, χαρές περιμένουμε, ας μην ξαναγκρινιάξω... Ή μάλλον, ας γκρινιάξω λίγο. Γιατί ρε έλληνα έμπορα αυτό το καθισματάκι εδώ κάτω, εγώ το πήρα από το internet (Γερμανία) 249 ευρώ (μάλιστα η καθαρή αξία είναι 219, τα άλλα είναι μεταφορικά) κι εσύ το έχεις 335; Δεν είναι τίποτα, 35% απάνω, και στην καθαρή αξία 53% απάνω... Ο Γερμαναράς που το πουλάει τόσο, μ...κας είναι; Και τόστειλε και σε 5 μέρες, μαζί με το Σαββατοκύριακο. Γιά να σου ζήταγα αυτό το χρώμα, κι αν δεν έκανε 15νθήμερο να με χ... Σου φταίω εγώ, λοιπόν, ρε γελοίε, άμα κλείσεις; Και φταίω εγώ μετά ρε ξύπνιοι πολιτικοί, που ενισχύω την οικονομία της Γερμανίας και στέλνω τα ευρώ μας έξω; Για μπες στο site να δεις, όλο συγχαρητήρια από Έλληνες είναι... ΑΝΕΥΘΥΝΕ, που θά' λεγε κι Βέγγος. Θέλεις κι άλλο; Σούχω κι άλλο. Πακέτο 2 ειδών, λίκνο σε στυλ αιώρας κα...

Πολλές εικόνες, χιλιάδες λέξεις... Ένα νησί που είναι ωραίο ακριβώς γιατί μένει πάντα ίδιο, κουβαλώντας την ιστορία και την αίγλη του. Τι μου άρεσε : η αρχοντιά και το άρωμα άλλων εποχών, που δεν εγκαταλείπουν ποτέ το νησί. η ησυχία και "οικογενειακή ατμόσφαιρα" των καλοκαιρινών διακοπών που μπορείς να εισπράξεις, σ' ένα νησί που είναι σε απόσταση αναπνοής από τη Μύκονο... η Ερμούπολη, που πάντα λες από που να την αρχίσεις και που να την τελειώσεις. η έκθεση ζωγραφικής "Πορτρέτα της Αγοράς", με καμμιά εικοσαριά πίνακες, αναρτημένους όμως όχι σε κάποια αίθουσα τέχνης αλλά ένας-ένας σε διαφορετικά παλιά καταστήματα... η επίσκεψη με σκάφος στην υπέροχη παραλία "Γράμματα" και το σωσίβιο-θαλάσσιο μπαρ του Νίκου, που μας κέρασε ούζο και σαγκρία. η θέα από το Σάν Μιχάλη προς τη θαλάσσινή "πλατεία" Σύρου-Άνδρου-Τήνου-Μυκόνου, κατα τις 7 το απόγευμα... η εμπορική ζωή της πόλης, κατάλοιπο της ιστορίας της... που υπάρχουν λεωφορεία ΚΤΕΛ συχνά και με ευγ...

... κι η λευτεριά μια χίμαιρα - Ν.Γκάτσος-Στ. Ξαρχάκος-Ν.Δημητράτος από το "Νυν και Αεί" Πριν από κανα μήνα, πέρασε ο αδερφός μου από το σπίτι. Είχε παράσταση στην παραλία Ωρωπού και με ρώτησε αν ήξερα κάποια διαδρομή να πάει από τη Ραφήνα προς τα εκεί. Μια που ήταν με τη μηχανή, του είπα "Θες να κάνεις μια ωραία διαδρομή να τη φχαριστηθείς;" και του πρότεινα το δρόμο από Μαραθώνα-Γραμματικό-Βαρναβα-Κάλαμο-Αγίους Αποστόλους και κατάληξη στην παραλία Ωρωπού. "Σου άρεσε η διαδρομή;" "Καταπληκτική", μου είπε, "αφού έλεγα και στα άλλα παιδιά τι ωραία που ήταν". (για λεπτομέρειες και ιστορικές φωτογραφίες της διαδρομής αυτής δείτε το Google Earth-πριν ανανεωθούν με μαύρες...) Πάμε παρακάτω ; να λοιπόν που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Εννοώ ότι θα μπορούσα κανονικά να γράφω τις εντυπώσεις από τις καλοκαιρινές διακοπές μου στην πανέμορφη Σύρο. Να σας μιλάω για την ιστορία της, τα καλοδιατηρημένα νεοκλασσικά αρχοντικά, τις μοναδικής ομορφιάς εκκ...

Τελικά αυτή ήταν η τελευταία εργάσιμη εβδομάδα. Την Παρασκευή τελειώνει η χρονιά, και το Σάββατο aloha... Όπως και στην ομότιτλη ταινία του Παντελή Βούλγαρη με το Θανάση Βέγγο , η Αθήνα πια με άδεια ζεστή άσφαλτο, και τα πλοία να "πεθαίνουν στα λιμάνια", υπό το βάρος των συμπολιτών μας που προσπαθούν να διατηρήσουν με νύχια και με δόντια το παραδoσιακό έθιμο "ΔΙΑΚΟΠΕΣ". Διακοπές σε λίγο λοιπόν, στιγμή ιερή κα μοναδική, αλλά και στιγμή που δε θα πρέπει να μας κάνει να βγάλουμε μέσα σε μια-δυο βδομάδες τα κακά μιας ολόκληρης χρονιάς. Τώρα λοιπόν, "εκεί που θα πάμε Κωστάκη, να είσας φρόνιμος". Κι εγώ, ως άλλος γερο-πελεκάνος "όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές", να σας δώσω δυο-τρεις οδηγίες προς ναυτιλομένους, χωρισμένους σε τρεις κύριες κατηγορίες και φυσικά συνοδευόμενες από τα αντίστοιχα άσματα : Πρώτον : γι αυτούς που και φέτος θα κουβαλήσουν στις παραλίες τα σκουπίδια τους(κι όταν λέμε σκουπίδια ενοούμε όχι μόνο αντικείμενα αλλά...

Μεσοκαλόκαιρο... Τελευταίος μήνας δουλειάς... Οι μέρες φεύγουν δύσκολα σπρώχνοντας, και "το πόδι φορές εκαταβούλιαζε μέχρι το γόνατο", που θά' λεγε και ο Ελύτης... Aναμένω το μήνα (και θεό) Αύγουστο. Που θα με φέρει πιο κοντά στην ανθρώπινη πλευρά μου... Μέχρι λοιπόν να έρθουν οι διακοπές πιο κοντά, ακούμε χιουμοριστικό Θέμη Ανδρεάδη από το μακρινό 1977 (δίσκος "Θεμιτά και αθέμιτα"), "Έλα πιο κοντά", σε μουσική και στίχους Νινής Ζαχά. Και επειδή διακοπές είναι, τουρίστριες και καμάκι έρχονται (για τς λέφθερς μιλάω), και μια που αρχίσαν κι οι εκπτώσεις, στο ένα κάνω δώρο κι άλλο ένα : "Πίτσι-πίτσι", σε μουσική και στίχους Γιάννη Κιουρκτσόγλου από τον ίδιο δίσκο. Μαζί με το Θέμη τραγουδούν η Αϊντα Μάουρερ και η Χριστίνα Βαρζοπούλου στο πρώτο και δεύτερο τραγούδι αντίστοιχα. (P.S. : Αλήθεια αδερφέ, θυμάσαι εκείνη την ιστορική κασέτα μάρκας SAKURA (σαν πολεμική τέχνη ακούγεται) που μας είχε γράψει ο Ψυχογιός στη Σπάρτη; Μετά λοιπόν από 32 χρόν...

Άλλος ένας μεγάλος του ελληνικού σινεμά έφυγε από κοντά μας. Ο Σπύρος Καλογήρου, με μια σπουδαία και γεμάτη καριέρα στη μεγάλη οθόνη, θα μας μείνει αξέχαστος για πάρα πολλά : όχι μόνο για την ευγένεια και το ήθος του, τη σεμνότητα, την αφοσίωση στην οικογένεια και τον άνθρωπό του, ούτε βέβαια για τον τρόπο που στην κανονική ζωή του αντλούσε καλοσύνη από την "κακία" που υποδυόταν. Το σαρδόνιο γέλιο του στη "Νεράιδα και το παλληκάρι", το "γάζωμα" της καμπάνας στην "Υπολοχαγό Νατάσα", ο τρόπος που κοίταζε τη Ζωή Λάσκαρη σαν Αρμάος στη "Στεφανία", αλλά πάνω απ' όλα μια μικρή φρασούλα, τρεις-τέσσερις λέξεις που αποτέλεσαν και δυστυχώς θα αποτελούν την πιο διαχρονική ατάκα-σήμα κατατεθέν της σύγχρονης νεοελληνικής (πολιτικής) ζωής, θα μας κάνουν να τον θυμόμαστε πάντα... Καλό σου ταξίδι κυρ-Σπύρο, και μακάρι όλοι οι "κακοί" να ήταν σαν κι εσένα!

Και δες θάμα κι αντίθαμα, παράξενο μεγάλο! Εβγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι! (Χάρρυ Κλύνν - "Πατάτες") Αυτές τις γραμμές τις γράφει καποιος πολύ κατάπτυστος : κάποιος που όχι μόνο δεν ψήφισε, που όχι μόνο ήταν σε νησί αλλά που την ώρα που τα κομματικά επιτελεία ίδρωναν απολάμβανε τη σταβλίσια μπριζόλα του ψημένη πάνω σε ηφαιστειακή πέτρα (!) στο Καλό Λιβάδι της Μυκόνου... Τι να κάνω, από τη μια ήταν η μέρα που άφηνα πίσω μου τέσσερις δεκαετίες που περπατάω πάνω σε τούτη τη γή (που τη μισούμε κλπ.κλπ.) και δεν έχω παράπονο, όλη η Ευρώπη τίμησε τα γενέθλια, από την άλλη έπρεπε κι η κορούλα να κάνει τα πρώτα μπάνια (μέσα στην κοιλιά της μαμάς, εννοείται), κι από την τρίτη να εγκλιματιστούμε λιγάκι με το νησί και το σπίτι που μάλλον θα ξαναεπισκεφτούμε (η ανάγκη και οι ειδικές συνθήκες - βλ. και πτώχευση Αγούδημου- γαρ μας σπρώχνουν στη Μύκονο...) τους τελευταίους τρεις μήνες μέχρι τα γεννητούρια, που αναμένονται κατά τις 20 Σεπτεμβρίου. Αποχή για την απόχη λοιπόν, ...

Λοιπόν, ποιοί είναι αυτοί οι ανεύθυνοι που λένε ότι αν ακούσεις μια σημερινή προεκλογική ομιλία και μετά μια της δεκαετίας του '80 θα ακούσεις τα ίδια πράγματα; Εντάξει, έχουμε ξαναμιλήσει περί εκλογών εδώ , εδώ , αλλά τι τα θες, η ζωή είναι πάντα εδώ για να μας διαψεύδει... Και για το Σαββατοκύριακο, πάρτε και κανένα κλειστό παπουτσάκι...

Καλό μήνα. Και καλό καλοκαίρι. Στα γραφεία συνήθως το λέμε όταν φεύγουμε διακοπές (δηλαδή αρχές Αυγούστου), αλλά χαζό δεν ακούγεται; Το καλοκάιρι θα' ρθει, λοιπόν. "...στην ταράτσα του BΟΞ η Μελίνα θα παίζει τη Στέλλα...". Μπαίνει η εποχή των εικόνων, η εποχή της αισιοδοξίας, αυτή που θα μας κάνει να ξεχάσουμε τη μαυρίλα μας με μια παγωμένη μπύρα. Οι πιο όμορφες στιγμές μας, "τα μπάνια του λαού", τα απογευματινά κατεβάσματα στην Επίδαυρο, με την απαραίτητη στάση για βάφλα στη βεράντα του Stork και μετά το δείπνο στα "Κλήματα", οι καραβίσιες μυρωδιές από τα αμπάρια του Αγούδημου (Θεός σ'χωρέσ'τον κι αυτόν μεσα στην κρίση...), τα κοντά μανίκα από τα πουκάμισα να ανεμίζουν πάνω στη μηχανή, οι βουτιές από τα βραχάκια των "Δικαστικών" (με μαγιό ή άνευ), τα εισητήρια και οι προορισμοί της τελευταίας στιγμής, τα απογεύματα στη βεράντα με smooth jazz collection... Όλα μαζί ένα πολύχρωμο παζλ, μια φυγή από την καθημερινότητα, μια "αίσθηση...

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε όλους. Όχι βέβαια για τη σημερινή μαύρη επέτειο, αλλά για τις γιορτινές μέρες του Πάσχα που πέρασαν. Σήμερα είναι μια μέρα που πρέπει να μας κάνει να θυμόμαστε, πάνω απ' όλα. Όχι μόνο τους εγκληματίες στρατιωτικούς που, αν και λίγοι από αυτούς είναι πια σήμερα στη ζωή, ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, αλλά και όλα εκείνα τα κατάλοιπα (στύλ Μαστοράκη και λοιπών) που εντιμότατοι "ζουν ανάμεσά μας", με μόνο τους όπλο το "τι τα σκαλίζεις τώρα..." Ας μην ξεχνάμε τον Ωρωπό , τον Παναγούλη, το Μουστακλή, το "καμαράκι", την "αυλή", τη "θεία Μάνου", αλλά και όλους τους ανώνυμους που αγωνίστηκαν γι αυτό το ρημαδιασμένο τόπο αντί να έρθουν "θριαμβευτές" με τα αεροπλάνα, και πλήρωσαν κι ίσως ακόμα πληρώνουν στην καθημερινή τους ζωή... Ας μάθουμε, και μιλάω για τους νεότερους, γιατί στη Γυάρο δεν πιάνει καράβι, γιατί το πάρκο δίπλα στο μέγαρο μουσικής λέγεται "πάρκ...

Μόλις χτες το βράδι είδα την περίφημη αυτή παράσταση, με τη Νένα Μεντή. Και τόσα χρόνια που βλέπω θέατρο, πραγματικά όχι μόνο είδα όλο τον κόσμο να χειροκροτάει στο τέλος σηκωμένος όρθιος, αλλά το ίδιο έκανα κι εγώ ίσως για πρώτη φορά. Συζητώντας λίγο αργότερα για την παράσταση, προσπαθήσαμε να αναλύσουμε αυτό το μαζικό ενθουσιασμό του κοινού και το δικό μας. Και αναρρωτηθήκαμε αν ωφειλόταν σε λόγους σχετικούς με το θέατρο : σκηνοθεσία, ερμηνεία, υποκριτική, θεματολογία... Καλά όλα αυτά , αλλά προσωπικό μου, τουλάχιστον, συμπέρασμα, είναι ότι αυτή τη φορά εκείνο που έκανε τον κόσμο να χειροκροτεί με ενθουσιασμό ήταν απλά ο θαυμασμός για τη στάση ζωής ενός ανθρώπου, και όχι τόσο για την ίδια την παράσταση. Σε εποχές που οι "κρίσεις" ήταν οι πόλεμοι, οι ξεριζωμοί, η προσφυγιά, η φτώχεια, υπήρξαν άνθρωποι που όχι μόνο έζησαν για το "δος υμίν σήμερον", αλλά από πάνω μεγαλούργησαν κιόλας. Παρέα με τις δυστυχίες τους, τα πάθη τους, αυτούς που τους εκμεταλλεύονταν, όλα. ...

Μαύρα σύννεφα πάνω απ' όλους μας... Κρίση παντού, και μυρίζει καταιγίδα... Τίτλοι από τη "Γλυκιά Συμμορία" του αξέχαστου Νίκου Νικολαϊδη, με τη θαυμάσια μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου... Κι ας περιμένουμε...

(Αυτό που έπαιζα στο πιάνο το πρωί, υπόσχομαι να μάθω και τα λόγια...) Σας το χαρίζω μαζί με τις αλκυονίδες...

Με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη, το τραγούδι "Σ' Αναζητώ" από την ταινία του Ερρίκου Ανδρέου "ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ", με soundtrack του Γιάννη Σπανού. (Ολήκληρο το soundtrack όπως και άλλα σπάνια ελληνικά LP εδώ )

Πραγματικά πρώτη φορά που για μια χρονιά λέω "να πάει και να μην ξανάρθει"... Μια πολύ δύσκολη, ομολογουμένως χρονιά, μια χρονιά με "δύσκολο" τέλος, που κάναμε "αμάν" να βγει, μια χρονιά που σημαία της είχε τη φράση "τι άλλο θα δούμε"... Και ξεκινάμε μια καινούργια, με το μεγάλο κενό που μας αφήνουν όλοι εκείνοι - και δεν ήταν και λίγοι - που έφυγαν από κοντά μας, σημαντικές προσωπικότητες σε όλους τους χώρους. Από τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο , τον κύπριο πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο , τους τόσους αγαπημένους ηθοποιούς (πραγματικά μαύρη χρονιά), από "ιερά τέρατα" όπως ο Παράβας , η Καίτη Πάνου , ο Σταύρος Ξενίδης , η Βέρα Ζαβιτσιάνου , ο Βάσος Ανδρονίδης , ο Βαγγέλης Καζάν και η Έλενα Ναθαναήλ , ως το Νίκο Σεργιαννόπουλο , τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη και το Χρήστο Ευθυμίου , που σαν σε ένα από τα αστεία του μας άφησε ανήμερα Χριστούγεννα, μαζί με το Ζυλ Ντασσέν και την "Κυριακή" του, ανθρώπους στυλοβάτες της ελληνικής μουσικής ...